Mevlana ve Şems

Mevlana ve Þems

Bir gün, bir diyarýn sessiz köþesinde,
Þems dokundu Mevlana’nýn kalbine.
Ruh, ruhu tanýdý ilk bakýþta,
Aþkýn sýrrý gizlendi her nakýþta.

"Ey dost," dedi Þems, "hadi yan yana,
Ateþte kül olup dönelim semaya.
Aþk dediðin, kulun Hakk’a vuslatýdýr,
Ayrýlýk, sadece sabrýn imtihanýdýr."

Mevlana, döndü sözüyle alemleri,
Þems ise yakarken benliðin perdeleri.
"Ey Þems," dedi, "nur oldun karanlýðýma,
Hikmetin ýþýk kattý suskunluðuma."

Bir sohbet, bin yol açtý yüreklere,
Aþkýn sýrrý döküldü gözyaþlarýna.
Ne kalem anlattý bu derin sevgiyi,
Ne de söz çözdü mananýn esrarýný.

Þems gitti, bir sýrra bürünerek,
Mevlana kaldý, bir derya olarak.
Ama bu aþk, ne bitip ne solardý,
Her beyit, adeta Hakk’a yol arardý.

Bir döngü baþladý, her an bir devran,
Birlikte iki ruh, olmuþ tek bir can.
Aþk ki, sönmeyen bir ateþ ocaðý,
Mevlana ve Þems, ebedi bir çaðrý.
Sosyal Medyada Paylaşın: