Gökyüzüne Bakarak Ağlayan Çocuklar
Gökyüzü masmavi bir örtü olmalýydý,
Çocuklarýn kahkahalarýný saklayan.
Ama þimdi Gazze’de, yýldýzlarýn yerine
Alevler ve dumanlar yükseliyor...
Uçurtmalar uçmalýydý semada,
Rengârenk hayallerin izlerini çizerek.
Ama þimdi çocuklar uçurtmalara deðil,
Gökten yaðan acýmasýz bombalara bakýyor...
Küçücük eller taþlara sarýlýyor,
Çýðlýklar yankýlanýyor sokaklarda.
Bir oyun parký mý burasý, yoksa mezarlýk mý?
Kim bilir, hangi çocuk düþecek sýradaki darbede?
Annenin gözleri hep ayný yere bakar,
Evinin yýkýlmýþ duvarlarýna.
Küçük Ayþe’nin oyuncaklarý,
O enkazýn altýnda kayboldu...
Bir çocuk düþüyor annenin kucaðýna,
Kan kokusu sarýyor bütün sokaðý.
"Benim suçum neydi?" diye fýsýldýyor,
Ama kimse görmüyor o yanýk nefesi
Anneler sessiz aðlar Gazze’de,
Çünkü gözyaþlarýnýn bile sesi haykýrýr;
Ve yankýlanan her ses,
Bir bombanýn hedefi olabilir...
Þehir bir harabe, tarih utanç içinde,
Her taþýn altýnda acý ve çileler gizli.
Hikâyeler ölümlerle baþlýyor burada,
Sonu yazýlmamýþ umutlarýn diyarýnda...
Gazze’nin sokaklarýnda yürüyen bir baba,
Elinde oðlunun kanlý ayakkabýsý.
"Bu dünyada adalet var mý?" diye sorar,
Ama cevabý sadece sessizliktir...
Vahþetin portresi çizilmiþ her köþeye,
Kýrýk bir oyuncak, yýkýlmýþ bir ev.
Bir çocuðun duvarlara çizdiði güneþ bile,
Karartýlmýþtýr dumanlarýn gölgesinde...
Ama Gazze, sadece bir mezar deðildir.
Ayný zamanda direniþin ve cesaretin yurdudur.
Bir çocuk, taþla tanklara karþý dururken,
Tarih yazýlýr gözlerinin içinde...
Umut, bazen küçücük bir fidan olur,
Yýkýlmýþ bir bahçede filizlenen.
Bazen de bir annenin ninnisinde saklanýr,
Çocuðuna söylediði son tesellide...
Ve Gazze, haykýrýr dünyaya:
"Biz buradayýz, varýz ve var olacaðýz!"
Zulme direnen eller,
Bir gün özgürlüðü kucaklayacak...
Ey dünya, hangi pencerenin ardýndasýn?
Hangi perdeyle kapattýn gözlerini?
Gazze’nin gözyaþlarý denizleri doldururken,
Sen hangi konforlu salonda oturmaktasýn?
Çocuklar ölürken sessizliðinle,
Kaç hayatýn vebalini taþýyorsun?
Her bombanýn altýnda bir vicdan gömülü,
Ve her sessizlik, bir kurþun kadar ölümcül...
Gazze, kanla yazýlmýþ bir þiirdir,
Her dizesi gözyaþýyla sulanmýþ.
Ama bu þiir, bitmeyecek bir destandýr,
Bir gün özgürlüðün marþýný söyleyecek...
Ve o gün geldiðinde,
Gökyüzü yeniden masmavi olacak.
Uçurtmalar süzülecek bulutlarýn arasýnda,
Ve çocuklar kahkahalarýyla yeniden doðacak...
Ey insanlýk, uyan artýk bu kâbustan!
Bir çocuðun gülüþünden daha kutsal ne var?
Gazze, yalnýzca bir þehir deðil,
Hepimizin vicdanýna kazýnmýþ bir yaradýr...
Bu þiir bir çaðrýdýr,
Sessiz kalma artýk bu zulme!
Çünkü her sessizlik,
Bir çocuðu hayattan koparýr...
Erol Kekeç/13.11.2024/Sancaktepe/ÝST
Sosyal Medyada Paylaşın:
TİLHABEŞLİ FİLOZOF Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.