Kan Ve Gül Ayrılığın Göbeğinde

Çýkmaz sokaklardayým her gece
Kaldýrým taþlarýný yontan ayaklarým yorgun
Ýçimde sönmeyen ateþin gölgesinde esirim
Eski bir þehrin göbeðinde
Yalnýzlýða volta atýyorum..

Ýnceden sýzý düþer gözlerime
Hasret aðýný örerken baþýma
Tükendi eyvahlarým yönünü kaybetti umutlarým

Yýlan derisi gibi deðiþiyor yalvarýþým
Þirazesi kayýyor sancýlarýn
Kaçýncý mevsim sallanýr ipin ucunda
Ýntiharý mesken tutan
Aþk

Kulak zarýma çöken gecenin sesi
Hüzzam makamýnda bam telim de inliyor
Yokluðun buz daðýnýn göz bebeði
Eriyen ben sen ve biz

Sanki hiç yaþamamýþ gibi
Doðmamýþ yaþadýðýmýz aþk
Göbek baðýný kesmemiþ gibi
Kan ve gül biz deðiliz..
Sosyal Medyada Paylaşın: