İlk Öğretmenim

ÝLK ÖÐRETMENÝM

Ýlk öðretmenimdi, adý da Mustafa
Her parmaðýnda vardý, on marifeti
Çabuk kýzar, çabuk gelirdi insâfa
Gerçeði öðretmek oldu, son marifeti

Güzel saz çalar, bazen ney de üflerdi
Dersleri eðlenceliydi; oyun gibi
Kulaðýmýza güzel þey de üflerdi
"Koþun" derdi; "durmayýn koyun gibi"

Her On Kasým’da gerçekten üzülürdü
Yirmi üç Nisan’da çocuklar gibi þendi
Liderdi, her zaman en önde yürürdü
Yaydýðý ýþýk, hurafeleri yendi

Þeker Bayramý’nda þeker daðýtýrdý
Et verecek parasý yoktu besbelli
Dertlerimizi de çeker daðýtýrdý
Þevkatliydi, munis, mert ve açýk elli

Ýðnesi eksik olmazdý çantasýnda
Yüksünmezdi, dikerdi söküðümüzü
Paylaþýrdý ne varsa sefer tasýnda
Ardýmýzdan, toplardý döküðümüzü

Karþýydý Coni’nin Marshall atýðýna
Sütünü döker, ununu savururdu
Muhtaç deðiliz diyordu; katýðýna
Üþenmez; gündöndü, buðday kavururdu

"Sakýn doðru yoldan ayrýlmayýn" derdi
Fazlayý bize, azý kendine saydý
Ýstersen, bedenini siper ederdi
"Gibi" olmadý, çünkü gerçek babaydý

Ýlk öðretmenimizdi, ilk gözaðrýmýz
Göksel’im, Onunla geçti beþ güzel yýl
Son haberini aldýk, yandý baðrýmýz
Rabbim yattýðý yeri "Pür-ü Nur" kýl
Sosyal Medyada Paylaşın: