Þarabýn edasýnda yunduk Tütünün cazibesine sildik kalbimizi Körebeydik her zaman Kim bilir kaç defa Bilmediðimiz bir hayata koyulduk Çoðalamadýk öldükçe Aðladýkça büyüyemedik Kendimizi attýk durmadan sönmesin diye ateþ Soðuk sinsice girer çünkü damarlara Kelimeler gibi Dokunsan bozulurdu büyü Sussak namerde kalýrdý meydan Kan deðil Kendimiziz bu yaradan akan Düþ sanmýþýz nice depremleri Sevgi mayasý tutmuyormuþ hayata Yine de dedik: ‘Ya tutarsa?’ Acý çiçekleniyor þimdi damarlarýmda Babamýn nasýrlý elleri kadar dost Anne sütü kadar tanýdýk
Sosyal Medyada Paylaşın:
murat halıcı Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.