Bir hiç uğruna kırılan hatıralara

Odun kestim kýþ için,
Soðuk sararken sokaklarý,
Buz yüreklerin etrafýnda titrerken,
Bir avuç alev aradým,
Bir parça nefes, bir damla merhamet.

Diþ taktýrdým süs için,
Belki biraz parýldar, dedim,
Belki biraz gösterir içimin tozunu,
Örtüp saklar yüzümdeki kýrýþýklýðý.
Bilmiyor ki kimse,
Görünüþ dediðin,
Koca bir yalan aslýnda,
Parýldarken unutturur derinde kanayaný...

Ýnsan hatýr kýrar mý,
Beþ dakikalýk heves için?
Kendi için düþerken uçuruma,
Bir dostun elini býrakýr mý insan?
Düþünmeden, bir anlýk hýrsa kapýlýp,
Bir ömrün yoldaþýný unutur mu?

Ýki yüzlü maskelerin ardýnda,
Diþlerin süs için takýldýðý,
Gözlerin süs için parladýðý,
Bir hayatta yol alýrken,
Sözler çarpar yüzüme,
Hatýrlatýr derinlerde gömülü olaný,
Bir tokat gibi vurur,
Uyan der, bu gölge aleminden...

Ah be!
Bu dünyaya geliþ sebebim,
Bir meþe kökü gibi,
Toprak altýna gizlenmiþ,
Ama biz, hep yüzeye oynayanlar,
Hep parlayana özenenler,
Ne anlarýz kökün sabrýný?

Her yaprak dökülürken,
Gözlerim döner geçmiþe,
O kýrýlan hatýrlara,
Dökülen sözlere.
Köküm var, biliyorum,
Ama süs için deðil,
Toprak için, su için, can için.

Bahadýr Hataylý/12..11.2024/04.50/Sancaktepe/ÝST


Sosyal Medyada Paylaşın: