Kalbi olmayınca!

Biliyorum,

Bazen söz anlatmanýn zorluðunu,

Kalbi duyarlýlýk olmayýnca, ruh bizarlýðý soluyunca!



Ýþte o vakit,

Kelam etmek þart olduysa,

Hüznün burukluðu kalbi yoruyorsa hissederek söyle!



Zihni

Bulanýklýk karþýsýnda,

Halin sahibi çaresizliðe gark olunca sen var git yoluna!



Sesler

Mütemadiyen duyulsa da,

Göz bakmaktan kamaþsa da neye yarar kalbi olmayýnca!



Bazen,

Sahibince karýþtýrýlýyor iþte,

Yürekle kalp ayný kefeye konuyor bilinmeyince nedense!



Bu zaviyeden,

Nazar edilince, hissedilse de,

Akýl sahibine nefsi tuhaflýðýyla marazlar geçit vermez yine!



Dil aþk dese,

Yürek mütemadiyen ritme girse,

Ruh, kendi ikliminde solgun ise, ötelerde idrak edilmeyince!



Bir düþün,

Þart olan muvazene nerede,

Ýnsan kimliðinde, hislerin renkleriyle ve zevkin keyfiliðiyle!



Kul olmak,

Lisanen zikredilse bile,

Ýnkiþaf kim ile aþkýn mefkûresiyle, kalbi inþirah serinliðiyle!



O zaman,

Ruhi serencamýn tiziyle,

Her bir yanýndan nedamet sökün etse de, kalbin dirliðinde!



Her þeyi,

Merak etme, gereðince,

Nefeslerin müddetince, aklýn bilgiyle, idrakin ise tecrübeyle!



Kitabý celil,

Evrensel bir beyan ise,

Kul olmak nasibin hükmüyse, sabýr ve kanaat benim nefesimse!







Mustafa CÝLASUN

Sosyal Medyada Paylaşın: