Duyguların Yolculuğu
Bir gün, kavgayý býraktým bir yapraðýn kenarýna,
Serin bir sonbahar rüzgarýna emanet ettim onu,
Bir yaprak, her þeyin hafifliðini anýmsatýrken,
Kavganýn aðýrlýðýný omuzlarýndan siler gibi…
Düþündüm sonra, neydi kavga, neydi öfke?
Bir yürekten çýkýp baþka bir yüreðe dokunur muydu?
Yoksa yapraða yazýlýnca hafifler miydi kavgalar?
Bir düþ olur, uçar mýydý mevsimle birlikte?
Öfkeyi bulutlara göndermek geldi içimden,
Gökyüzüne yükledim, beyaz, aðýr bir buluta;
Bir damla yaðmur, öfkeyi yere serip sildikçe,
Gökyüzü maviye döner miydi acaba yeniden?
Bir baþka gün, nefret düþtü aklýma,
Beyaz karlarýn üstüne býrakmak istedim onu,
Erir diye, güneþle birleþip akýp gider diye…
Ve gördüm ki kar bile narin, masum;
Ona yakýþmazdý nefretin izleri...
Karlý daðlar, sessiz ve yalnýzdý,
Nefret aðýr, kar hafifti,
Belki bir mevsim sonunda erir giderdi,
Ama karýn saflýðýný bozmak istemedim...
Sonra sevgiye geldi sýra,
Dostluðu düþündüm, çocuk ellerinde þekillensin istedim,
Her yeni doðan bebeðin kalbine iþleyip,
Kendi gibi saf, kendi gibi sýnýrsýz büyüsün istedim...
Bir çocuðun yüreðine sevgiyi fýsýldadým,
Orada kök salsýn, tüm dünyaya yayýlsýn diye,
Her nefeste filizlenip, dallara ulaþsýn,
Bir çiçek tarlasýna dönsün dünya…
Kavgalarý býrakýp sevdalara dönebilir miydi insan?
Öfkeleri göðe savurup, bulutlar gibi süzülebilir miydi?
Nefreti karlarýn altýna gömüp,
Sonsuz bir bahar yaþatabilir miydi yürekler?
Ýçimden gelen ses dedi ki,
Bütün duygular bir yolculukta,
Her biri kendi mevsimini bekler,
Bazen kýþa karýþýr, bazen bahara açar.
Her yaðmur, bir öfkeyi temizler,
Her kar, bir nefreti saklar;
Ama her çiçek, bir sevginin filizleniþidir,
Her yaprak dostluðun bir izidir...
Erol Kekeç/08.11.2024/13.40/Namazgah/ÝST
Sosyal Medyada Paylaşın:
TİLHABEŞLİ FİLOZOF Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.