BOŞLUK

Bir köþede çürüyor kelimeler,
Yankýnýn boþ uðultusunda.
Yavaþça doluyor karanlýk,
Sessiz sokaklarda kaybolan sesler.

Ne kadar gür çýkarsa sesler,
O kadar sönükleþiyor anlamlar.
Iþýk yok, yalnýzca yankýlar,
Körlüðün hüküm sürdüðü bu topraklarda.

Gözlerini kapayan kazanýr,
Aklýný örtenler alkýþlanýr.
Cehaletin çamurlu tahtý var,
Herkes oraya doðru eðilir,
Yalanlarýn altýn süslemeleriyle bezeli.

Kül rengi sokaklar,
Griye çalan akþamlar,
Kaybolmuþ çocuklar gibi çaresiz bakar,
Aðýr adýmlarla yürürken insanlýk,
Derin bir boþlukta yitirilmiþ bir yanký gibi.

Ve biz sadece mezar taþý oluruz hatýralara.
Korkular hükmeder gözbebeklerine,
Kötü sözler ekilir gelecek günlere.
Kelime çürür, yankýlar boþalýr,
Karanlýkta kaybolur sesimiz.

Bir aydýnlýk arar dururuz ufukta,
Ama orada yalnýzca boþluk,
Ve geçmiþin gölgeleri kalýr.
Yozlaþmýþ bir aynada yansýr yüzümüz,
Görmeyiz, bilmeyiz, sevemeyiz.

Ama o karanlýk oradadýr;
Bizi kuþatan her þeyde,
Saklanmýþ gibi her bir zerrede.
Nerede kaybettik biz bu insanlýðý?
Hangi deðerde, hangi anda?

Belki de hiç bulmadýk onu,
Belki de biz hiç bulmadýk onu,
Aramak aklýmýza bile gelmedi.
Bir köþede çürüyor kelimeler,
Yankýnýn boþ uðultusunda.

Sosyal Medyada Paylaşın: