SEN YETER Kİ IŞILDA

Yakamozlanan gecelerin birinde,
Ansýzýn üþüdü kadýn.
Isýtmýyordu yüreðindeki sevda.
Uzattý ellerini!
Yalnýzlýðýna dokundu sonra.
Çaresiz,
Yorgan diye,
Ay’ý çekti üzerine.
Güneþ’i giyindi her sabah.
Denizlere sýðýndý.
Soyunup soyunup her gece,
Serpildi üzerine...

Sessizdi.
Mekânsýzdý.
Bir sönüp bir yanýyordu.
Büyürken Ay,
Büyüyordu kendi içinde.
Bir yalnýzlýðý,
Bir yorgun gece bekçisi martýlar,
Bir de kýyýlara vurmuþ unutulmuþlar
Þahitlik ediyordu o büyülü seremoniye.
Ve hep bir aðýzdan mýrýldanýyorlardý sonsuzluða;

-Sen yeter ki her daim ýþýlda!
O beklediðin, mutlaka fark edecektir seni.
Gözü takýlacaktýr bir gün yýldýzlara...

Özlem SABA
www.ozlemsaba.com

Sosyal Medyada Paylaşın: