Sessizdi. Mekânsýzdý. Bir sönüp bir yanýyordu. Büyürken Ay, Büyüyordu kendi içinde. Bir yalnýzlýðý, Bir yorgun gece bekçisi martýlar, Bir de kýyýlara vurmuþ unutulmuþlar Þahitlik ediyordu o büyülü seremoniye. Ve hep bir aðýzdan mýrýldanýyorlardý sonsuzluða;
-Sen yeter ki her daim ýþýlda! O beklediðin, mutlaka fark edecektir seni. Gözü takýlacaktýr bir gün yýldýzlara...
Özlem SABA www.ozlemsaba.com
Sosyal Medyada Paylaşın:
Özlem_SABA Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.