Kocaman bir evren var gözlerimin önünde ancak, içi ne boþ, sýnýrlarým ne dar. Ellerimde henüz nasýl þekilleneceði bilinmeyen bir çamur. O da kendi çarkýnda dengede olduðu veya dengeden çýktýðý anda, az ya da çok suyun ona katacaðý deðeri ve de götüreceklerini henüz piþmeden öðrenemeyecek olan. Aldýðý þekilden sonra hayatýný nasýl ve nerede idame ettireceði, Tanrýsýnýn ona biçtiði kaderden baþka þansý olmayan, bir kelebek dokunuþuyla þekillenip, yanmanýn gücüyle sert taþlara dönüþen. Ýçinde aþk ve bilgi olmadan hiç bir iþe yaramayan, Ýnsana yok olmanýn ve yeniden olmanýn ne demek olduðunu öðreten bir çamur. Týpký insan gibi...
Her þeyin birbirini tükettiði bu dünyada, musluklarý sonuna kadar açýk olan þu dev havuzlarýn üstten dolup alttan boþaldýðý gerçeðini ne de çabuk unutuyoruz. Ölüm anlamsýz kýlarken hayatlarýmýzý peki bu hayatý deðerli ve anlamlý kýlan þey nedir, nedir insan oðlunun elinde kar kalan?
Aldýðý son þekilden sonra artýk aþka da inancý kalmadýysa. Neye inanýr, ne ile yaþar insan? Bulan, bilen var mý? Ben henüz bulamadým...
Özlem SABA
www.ozlemsaba.com
Sosyal Medyada Paylaşın:
Özlem_SABA Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.