Yağmalanmış Ülke

Bir diyar düþün, asýrlýk çýnar gövdelerinin gölgeleri düþmüþ topraklara,
O topraklar ki baðrýnda umut yeþertmiþ, kalp atýþlarýyla sulanmýþ,
Ama þimdi karanlýk kuþlar konmuþ dallarýna, baykuþlarýn yankýsý sarmýþ dört bir yaný...
Duyar mýsýn o çýðlýðý, topraðýn, taþýn, havanýn suskun feryadýný?

Bir yürek düþün, yanan ormanlarýn külleriyle kaplanmýþ,
Her nefes alýþýnda ciðerlerine dolan,
O yangýnlarý hatýrlatan kesif bir hüzün...
Bir millet düþün, bir baþýna býrakýlmýþ, geçmiþin ihtiþamýyla yan yana,
Ama her bir hatýra, her bir eski zafer, þimdi griye çalan hatýra bulutlarýna gömülmüþ;

Gözlerde turnalar süzülmez olmuþ;
O eski ahenk, o eski duruluk, yitmiþ gitmiþ,
Aðýtlar boðazlarda týkanmýþ kalmýþ;
Bir zamanlar göklerde yankýlanan,
Þimdi sessizlikle mühürlenmiþ,
Bir anne gibi, oðlunu yitiren annenin sessizliði;

Koparýlmýþ dallar, sýzlayan kökler,
Her yara bir sýr, her sýr bir derin acý saklar...
Yýldýzlara uzanan eller,
Gökyüzünü pençeleyen yürekler…
O karanlýk gecelerde, yýldýzlardan umudu dilenmek,
Ve yine de içindeki acýya ýþýk bulamamak ne demek?

Bir ülke düþün, yaralarýna bakmaktan yorulmuþ,
Ama gözlerini baþka yere çevirmeye de kýyamaz olmuþ;
Bir yanda çýðlýklar yükselirken,
Diðer yanda bir suskunluk,
Bir hüzün kaplamýþ tüm umutlarý;
Ve her köþede, yitip gitmiþ bir rüyanýn gölgesi...

Gözyaþýyla yýkanan bir geçmiþ,
Kan ter içinde soluklanmaya çalýþan bir þimdi,
Ve yarýnlara dair yitip giden inanç kýrýntýlarý…
Düþler, göklerden çekilmiþ,
Yürekler, umutlarýn külleri arasýnda kývranýr hale gelmiþ...

Sýrtta taþýnan dertlerin aðýrlýðý,
Yüzyýllarýn mirasý gibi omuzlarda,
Kimin sýrtýna yüklenmiþ, kimin omuzlarýnda can bulmuþ,
Artýk unutulmuþ o eski masallar,
O eski zenginlikler, gölgede kalan þerefli hatýralar…

Ve her nefes, yeni bir kurþun gibi saplanýr,
Topraða düþen her damla gözyaþý,
Bir baþka yarayý açmak için orada,
Kimi, haksýzlýkla yoðrulmuþ acýlarýn çarkýnda,
Kimi, bir avuç umutla direnen,
Ama hep birlikte, hep ayný kaderin dikenli yollarýnda...

Bugün baktýðým her yüz,
Bir baþka acýnýn aynasý,
Bir baþka kederin yansýmasý…
Ve ben, bu ayna parçalarý arasýnda,
Kendimi kaybetmiþ buluyorum.
Ümitler, kýrýk aynalarýn arasýna karýþmýþ,
Ve her parça, yeni bir yara, yeni bir özlem barýndýrýyor...

Ey ülkemin kararmýþ göðü,
Sana sýðýnan her can,
Her köþe baþýnda, yitip giden masumiyetin gözyaþýdýr,
Her yaralý çocuðun bakýþý,
Bu topraðýn baðrýna saplanan bir býçaktýr...

Ve ben, kendi küllerimden doðmak isterken,
Beni bu yangýna, bu acýya baðlayan zincirleri hissediyorum.
Bu ateþten kurtulmak için,
Yüreðimin en derin köþesinde,
Bir umut tohumu arýyorum,
Bir gün yeniden yeþerecek bir dal,
Bir gün yeniden umut dolacak bir sabah için...

Ama bilir misin, bu ülkede her umut,
Bir kýþýn buz kesmiþ nefesiyle soluyor,
Ve her yeni gün, eski acýlarýn üstüne kuruluyor.
Ne kadar çok çabalasam,
Ne kadar çok dua etsem de,
Bir feryat var içimde, hep susturulamayan,
Bir yanýk aðýt gibi, hep içimde yankýlanan…

Kýrýk dökük umudumla,
Bir gün yeniden dirilmeyi bekleyen,
Ve her darbede yeniden yaralanan,
Bu yürekle yaþamayý öðreniyorum.
Bir gün o yaralar kapanýr mý?
Bir gün o dertler biter mi?
Bilmiyorum, sadece bekliyorum,
Bu acýnýn dinmesini,
Bu hasretin bitmesini,
Ve bu yangýnýn külleri arasýnda,
Yeniden filizlenmeyi umuyorum...

Erol Kekeç/10 Þubat-2016/Çamlýca/ÝST

Bu þiiri Ülkemin kaderi ile oðlumun doðum günü anýsýna yazmýþtým...Net Ortamýnda Yeni Yayýnlýyorum...
Sosyal Medyada Paylaşın: