Baþýný kaldýr, gör her an asumaný mavi, Bir tek çýkar ummadan, beklemeden saygýlar. Kýyamete kadar hür, durur yerinde kavi, Ýnsan nefes derdinde sürer gider kaygýlar. Ceza, mükâfat derdi kalbi etmez tedavi, Sýnav yükü aðýrdýr, korku verir algýlar.
Kulluk bilincinde ben, yaþattýkça sevgiler, Tövbeler olsun derken sönecektir kavgalar! Karýncayý incitmez bu bilinç döngüsünde, Çile nedir de bilmez hayýr öngörüsünde. Dili alýr övgüler, çýkmaz olur sövgüler...
Vatan, ten üzerinde ay ve þehidin kaný, Zamaný geldiðinde olur halkýn hakaný! Sebepleri olmadan meydana gelmez dilek, Huzur býrakmaz, yoksa sýktýkça sýkar caný. Bir gün yaþamýþ olsan da huzurda kelebek, Düþman girse içine, bilir toprak kimindir. Gör sallanan kabrini, anne göðsünde bebek, Gözde hiç büyümez düþman, titreten zeybek. Özgürlüðün yolunda tükenmez bu kavgalar!
Acý çeker anne, çocuðunu beklerken, Acý damakta tattýr, yemeklere eklerken. Acýyla savaþ hoþtur, umutlarý beslerken! Acýsýz kiþi der ki: “Ya Rab, unuttun beni!” Eðlenmek deðildir ki maksat aný eylerken… Hak aþkýna kul olmak, göstermektir aleni. Acý yarsa dünyada, dua, niyaz dilersin. Amaçsýz yaþamaksa, manasýz-neyin nesi?
Aðzýndan çýkmýyorsa asla haram ve küfür, Vatan dediðin tene giremez asla küfür! Dünya perdesi kalkar, o an olursun özgür. Ne suçlu arar, ne de þer içine batarsýn. Süper güç bilinirsin çaðdaþlýktan, kültüre, Kýlýcýn keskin olur, adaletle yatarsýn. Namýn alýr baþýný þu cihanda övgüyle…
Kork yalama dilinden, tembellik, rehavetten, Kalbe inmeyen açlýk dolu þu hýyanetten. Çýðlýðýný duymayan kulaktýr, yok sanýrsýn. Çýldýrtýr arsýz gurur, solduran delaletten! Acý tattýkça þükret, et ki ringinde nakavt. Yoksa gerçek yokluðun içinde hem yanarsýn, Hem sandýðýn toklukta fazlasýna banarsýn. Gerçek acýyla yaþar, zehir olur þu hayat, Dalgalanýr durursun yalnýzlýk duygusuyla…
Kendini ararsýn her yerde, dokunsan yoksun, Her yerde baþka izler, gördüklerinde çoksun. Sýðýnacak yer arar, dersin neyse o olsun, Teninde nur, ruhunda nur, aþkýndýr duyduðun! Teslim olmuþtur ruhun, betin benzin soluðun, Mevla’m seçmiþ kulusun, kalpten ötede yolsun. Görünen beden deðil bu tarifsiz gördüðün, Vesveseden uzaklaþ, at aklýndan kuþkuyu…
Acý muþta birleþmiþ, tadý bambaþka yemiþ, Her makamýnda nice gerçekleþir diriliþ. Sevgidir bahçesine düþer bensiz serpiliþ. Her noktasýnda biz, boy verdikçe harmanlanýr! Var olmaz öncesinden meydana gelirken iþ, Zalimi görseniz: “Ah, ne güzel demiþ kardeþ,” “Piþman oldum Rabbim,” der, affet ne olur, yetiþ! Asla býrakmazdýnýz onu ama nafile, Ruhu teslim ettiniz, hem kafile, kafile. Baþka boyut sunulur, yakýcýdýr defile, Gerçek acý sunulur, kavurur sonsuz çile… Ne umut vardýr artýk, ne de imdat sefile, Görecektir neyse o, inkâr etmez kurguyu…
Saffet Kuramaz, 05.11.2024, Ankara Sosyal Medyada Paylaşın:
saf şiir Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.