Yaşamın Sessiz Çığlığı

Bir çocuk var ya, elleri minicik,
Bir köþe baþýnda, gözlerinde koca bir dünya,
Titrek sesiyle mendil satýyor;
Almak isteyen var mý, diye fýsýldýyor sokaklara...

Elinde deðil ki aðlamasý,
Burnunu koluna silerken bakýyor,
Gözlerinde bekleyen bir bahar var gibi,
Ama kýþ sarmýþ sanki tüm umutlarýný.

Bir gök, bir deniz, bir hayat var uzakta,
O ise sadece bir kaldýrým taþý kadar,
Soðuk, yalnýz ve gölgesiz,
Bu dev þehirde, kim bilir kaç adým sayar?

Dünya ne kadar acýmasýz, diye geçiriyorum içimden,
Oysa yaþam, bu minik gözlerde saklý belki,
Bir mendilin kenarýna iliþmiþ,
Kýrýk bir umut gibi, gizlice saklanmýþ...

Kalabalýklar geçer, kimse fark etmez onu,
Bir çift göz belki denk gelir, belki gelmez.
Ellerinde küçücük mendiller,
Ama yüreðinde koca bir fýrtýna kopar, kim bilir?

Ve sorarým kendime, bu hayat mýdýr yaþamak?
Geceler, bu çocuk için bir battaniye olur mu?
Sýcak bir çorba bulur mu dudaklarý,
Yoksa sokak lambasýnýn altýndaki gölge mi tek dostu?

Bir rüzgar eser, alýr götürür umutlarý,
Belki bir gün o da güler, derim içimden,
Ama bugün deðil;
Çünkü soðuk, sokaklar ve sessizlik var yanýnda...

Ve böylece hayat akar,
Bir çocuðun burun çekiþinde,
Bir mendilin kenarýnda saklý,
Yaþamak, ne kadar da acýmasýz bazen...

Bahadýr Hataylý/04.11.2024/13.20/Namazgah/ÝST
Sosyal Medyada Paylaşın: