Kendime Dönüş

Karanlýkta uzun bir yol bu,
Kendi içimde derin bir geçit,
Her adýmda yankýlanan bir çaðrý,
Fýsýltýlar sarýyor beni, eski günlerden kalan,
Her biri baþka bir kýlýfta yanký.

Kimi annemin sesi gibi sýcak,
Kimi rüzgar kadar soðuk ve yabancý.
Kaybolmuþ sayfalar arasýnda yürürken,
Geçmiþle yüzleþiyor gözlerim,
Kapanmayan yaralar, kýrýk aynalar misali.

Her bir parçasý göðsüme batan bir geçmiþ,
Ve anýlar, boþ duvarlarda yankýlanan,
Silik yüzlerin, artýk anýmsayamadýðým seslerin.
Ama þimdiye açýlan bir kapý belki,
Bir ýþýk süzüldü içime, ufukta beliren bir yýldýz gibi.

Hem tanýdýk hem uzak, bir düþ gibi saklý,
Yýllar önce kaybettiðim bir gülümseme belki,
Yavaþça aydýnlatan, beni benle buluþturan,
Belki o eski benliðin saklý cevabý.
Bu ýþýk bende mi saklýydý hep?

Yoksa ben mi gizlendim ondan?
Kendi gözlerimde buluyorum cevaplarý,
Aradýðým huzuru, kaybettiðim beni.
Bu keþif, bir yolculukmuþ aslýnda,
Kendime dönen sessiz bir yol.

Ve sonunda, derin bir nefes alýyorum,
Her adýmda biraz daha hafif,
Ýçimdeki karanlýðý aydýnlatan,
Kendime olan özlemmiþ meðer.
Kapanmayan yaralar, her biri bir öðreti aslýnda.

Karanlýkta parlayan sessiz fenerler gibi,
Kendimi kabul ediyorum þimdi, tüm eksik yanlarýmla,
Bu sessiz yolun sonunda, kendime uzanan,
Yeniden inþa edilen bir ben,
Eski yaralarýn, þimdi parlayan taþlarýyla.
Ve anlýyorum, aydýnlýk denen þey,
Kusurlarýmla büyüyen bir benmiþ.
Sosyal Medyada Paylaşın: