Küller ve Toprak
Gözyaþlarýyla yýkanmýþ toprak,
Tüm renkleri silmiþ, tüm sesleri boðmuþ,
Sonsuz bir gecede kaybolmuþ gibi,
Her þey karanlýða bulanmýþ.
Kim bilir, kimlerin açgözlü elleri,
Topraklarý bölüp umutlarý çalmýþ?
Bir kalp, bir yürek yetmez mi sarmaya,
Dünya dediðin küçücük bir avuçmuþ.
Oysa barýþ suskun durur köþede,
Kýrýk kanatlarýyla göðe yükselir,
Ve biz o uçsuz kavgada unuturuz,
Sevgiyi, dostluðu, tüm yeminleri.
Bir toprak parçasý uðruna,
Ne çok can düþer yere, solgun bir yaprak gibi,
Bilmez mi, bilmez mi açgözlülüðün sesi?
Her yangýn sonunda kendi külünü yutar.
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.