Sevseydin caný gönülden Ölümde olsa sonu Ayný yolda yürürdün Ayný yöne bakardýn benimle Sen beni bir meçhule ittin Bir deðil bin bir yerimden vurdun Bir dehlize ittin Nefessiz ve ýþýksýz býrakýp Ardýna bile bakmadan gittin.
Sevseydin caný gönülden. Býrakmazdýn ellerimi. Sarýp sinene Can verirdin tenime. Su verirdin gülüme Hayat verirdin evime. Þu kanayan yarama tuz basýp Ruhumu çýkartýp bedenimi astýn. Kurubir aðaca çevirdin beni Ne yaprak býraktýn nede dal. Nede dalda yuva kuran bir kuþ.. Yetmedi benzin döküpte yaktýn
Sevseydin caný gönülden... Derdime derman Bu yalan dünyama han Canýma can olurdun. Bir meyve verirdin yarýnýma. Önce gençliðimi, neþemi çaldýn. Ecele býrakmayýp canýmý aldýn. Sen söz vermiþtin gönül topraðým. Sen sözünde caydýn
Sosyal Medyada Paylaşın:
KÖKSAL-40 Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.