Gece Yağan Kar Gibi Sev

Eðer seveceksen, gece yaðan kar gibi sev,
Sessiz, masum, tane tane,
Her bir zerresi kalbime inerken,
Ne bir iz kalsýn, ne de bir söz yankýlansýn...

Bir yýldýzýn karanlýðý delmesi gibi,
O kimsesiz, o yavaþ, o tertemiz haliyle,
Bir örtü olur yüreðimde,
Yalnýz bana görünür, sadece bana dokunur...

Eðer saklayacaksan, derinlere göm beni,
Kar altýndaki toprak gibi,
Ne donsun ne de çözülmeyi beklesin,
O aný yaþat bana, donuk ve safça...

Bir kar tanesi kadar kýrýlgan,
Bir o kadar dayanýklý olsun bu sevda,
Ne rüzgar savurabilsin bizi,
Ne güneþ eritebilsin...

Eðer dokunacaksan, öyle nazik dokun ki,
Bir kar kristalinin aðaca konmasý gibi,
Hiçbir aðýrlýk hissettirmeden,
Ama tüm soðukluðuyla canýmý sýmsýký sararak...

Öyle bir sev ki, kelimeler araya girmesin,
Gözlerin konuþsun, ellerin anlatsýn,
Her temas bir hatýra,
Her hatýra bir ömür saklansýn...

Öyle bir sev ki, kýþ ortasýnda açsýn çiçekler,
Bahar beklenmeden gelsin tomurcuklar,
Ama sessiz, gözlerden ýrak,
Karanlýkta büyüyen umut gibi parlasýn...

Ne söze ihtiyaç duy, ne gösteriþe,
Sevgin yalnýz bana kalsýn,
Dünyanýn bilmediði, göremediði,
O en derin köþeye iþlenmiþ gibi...

Öyle bir sev ki, zamana yenilmesin,
Bir kar tanesinin ömrü gibi kýsa deðil,
Bir mevsimin bütün aðýrlýðýný taþýyacak kadar derin olsun.
Saatler ilerlesin, yýllar geçsin, ama biz hep o anda kalalým...

Gözlerime bak, ayný saflýðý gör,
Ellerimi tut, ayný sýcaklýðý duy,
Bu aþk hiç eskimesin,
Gece yaðan kar gibi karanlýkta bembeyaz saklansýn...

Sessizliðimiz olsun bizim dilimiz,
Kar altýnda yatan o koca orman gibi,
Huzurla dolsun kalbimiz,
Konuþmadan anlaþalým, bakýþlarýmýzla duyalým...

Ne baðýrýþ, ne kavga,
Sessizlikte büyüsün sevgimiz,
Fýrtýnalar esip geçse de dýþýmýzda,
Bizim içimiz hep dingin kalsýn...

Ve eðer seveceksen, gece yaðan kar gibi sev,
Her þey bembeyaz olsun, temiz ve saf,
Hiçbir leke düþmesin, hiçbir söz incitmesin,
Karanlýðýn içinde bir ýþýk gibi doðsun...

Gözlerim gözlerinde, kar gibi duru,
Sessizliðin içinde kaybolalým,
Dünya dönsün, biz öylece kalalým,
Zamanýn ötesinde, beyaz bir örtüye sarýlalým...

Uyuyacaksak da huzurla uyuyalým,
Yastýk deðil, vicdan rahatsýz etmesin,
Yorgan deðil, kalbimiz sarsýn bizi,
Ve sonsuz bir sessizlikte buluþalým...

Öyle bir sev ki, hiçbir yara kalmasýn,
Hiçbir iz silinmesin, ama acý da olmasýn,
Gece yaðan kar gibi yavaþça,
Ama yüreðime kök salacak kadar derin bir sevda olsun...

Bu aþk kýþýn ortasýnda açan bir çiçek gibi,
Gizli, narin ve kýymetli,
Kýþ sonsuza dek sürecekse,
Biz hep o karda yürüyor olalým, sessiz ve birlikte...

Bana geceyi getir, yýldýzlarýn altýnda,
Bana kýþý getir, soðuðun ortasýnda,
Ve sev ki hiç bitmesin,
Karýn beyazlýðý gibi temiz, gece gibi sessiz...

Her bir kar tanesi aþkýmýzýn bir parçasý,
Her biri bize ait, bizim sessizliðimize,
Gökten düþerken onlar gibi aðýrbaþlý,
Yere inip huzurla dinlenir gibi...

Bu sevgi son olmayacak,
Her kýþ yeniden doðacak,
Ve her doðuþta yeniden seveceðim seni,
Gece yaðan kar gibi, sessiz, sakin ve yürekli...

Bahadýr Hataylý/30.10.2024/22.1/Sancaktepe/ÝST


Sosyal Medyada Paylaşın: