Gülmek Herkesin Hakkı-2

Cumhuriyetimizin 101. yýlýnda,
Baþta Gazi Mustafa Kemal Atatürk olmak üzere tüm kahramanlarýmýzý saygý ve minnetle anarken, 29 Ekim Cumhuriyet Bayramýmýz kutlu olsun!



Gece rüzgarý yüzümde,
Yorgun ve titrek bir gölge gibi dolaþýyorum,
Bu taþ sokaklarda sesim yankýsýz,
Çocuklarýn kaybolan gülüþlerine hasretim...

Bir zamanlar, duyardým kahkahalarý daðlarda,
Nergis toplayan çocuklar vardý yaný baþýmda,
Þimdi her þey, dumanlý daðlar ardýnda kalmýþ,
Bir eski masal gibi uzakta, soðuk ve suskun...

Ah, ne zaman yüreðime dolsa çocuklarýn sesi,
Göðsümde bir burukluk, bir acý yükü,
Karanlýkta bile özlem büyüyor içimde,
Gülüþlerin uzaklaþtýðý her akþamüstü...

Bir zamanlar sýcaktý bu topraklar,
Gözlerde umut, ellerde direnen bir inanç vardý,
Her çocuðun yüreðinde bir gülüþ saklýydý,
Þimdi soðuk rüzgarlar esiyor taþ duvarlarýn ardýnda...

Nergislerin kokusu sinmiþti daðlara,
Ellerim cebimde yürüdüðüm o yollarda,
Bir türkü tuttururdum, hafif, sessiz,
Artýk çocuk kahkahalarý karýþmýyor rüzgara...

Bu þehirde kaybolan bir þey var sanki,
Çocuk gülüþleri alýnmýþ avuçlarýndan,
Yoksul bir hikaye, sessizce yaþanan,
Sanki hepsi göç etmiþ bu koca þehirden.

Gecenin soðuðunda, eller cebimde,
Bakarým bu þehrin çeliþkilerine,
Bir köþede itilmiþ, unutturulmuþ insanlar,
Gözlerinde buruk, soluk bir özlem var...

Bir sofrada þampanya patlarken gülüþler,
Diðer tarafta kuru ekmekle doyuyor çocuklar,
Zengin sofralarýn ýþýðýnda, körleþen vicdanlar,
O aç bebeklere dönüp hiç bakmýyorlar...

Sokaklardan geçerken bir fýrtýna gibi,
Saklý kalýyor bu çýðlýklar, bu sessizlik,
Ellerim sýkýlýyor bir öfkeyle,
Hasret kalmýþ ellerim o masum gülüþlere...

Bir gün gelir de dile gelse bu taþ duvarlar,
Anlatsa tüm sakladýðý hikayeleri,
Belki bir umut olur o an,
Acý çeken tüm çocuklara, sönmeyen bir meþale...

Ey vicdanýný kaybetmiþ olanlar, duyun,
Bu çocuklar da sizin gülüþlerinizi hak eder,
Bir damla merhamet, bir parça þefkat,
Küçük yüreklerin beklediði tek umut...

Geceleri sessiz sokaklarda yürüyen,
Gözü yaþlý bir umut arayan çocuklar için,
Adaletin ýþýðýna hasret kalan kalpler,
Bir gün aydýnlanýr mý bu karanlýkta?

Bir gün adalet güneþ gibi doðarsa,
Topraða sererim bu çarpýklýklarý,
Çocuklarýn gülüþleri doldurur dünyayý,
Yoksa hasretle göçüp giderim bu diyardan...

Ama bil ki, tüm bu acýlar,
Bir gülüþe olan inancým,
Sarsýlmaz, bu kalp adalet için atarken,
Göðsümde büyüyen bir umut çiçeði var o günü bekleyen...

Duyulur mu bir gün bu masumlarýn sesi,
Adaletle yeþerir mi bu toprak,
Belki bir gün çocuklar güler yeniden,
Ve ben hasretle gitmem, o güzel gülüþe...

Eðer bir gün adalet olursa bu topraklarda,
Ve çocuklar gülmeye doyar,
Bilirim ki, yüreðimde taþýdýðým bu hasret,
Yerini býrakmýþ olur o büyük sevince...

Ama bugün, beklerim sessizce,
Dumanlý daðlarýn ardýnda bir gülüþ gibi,
Hasret kalmýþken bir çocuk gülüþüne,
Umudum var hâlâ, yeþerecek yarýnlara...

Erol Kekeç/29.10.2024/Sancaktepe/ÝST
Sosyal Medyada Paylaşın: