SEN GİBİ YAŞADIM

Bir acý düþün þimdi eylülce
Bir acýlý aný, bir yýkýk yaþam
Gidiyorum desem de korkmadan
Bu þehirden gidiyorum aðlama
Karamsardýr yaþantý, yýkýlmýþ duvarlarda
Bir kopuþtur kiþinin eylüllerinden

Ben yaþýyorsam, direniyorsam yaþamaya
Sen geleceksin diyedir gülüm
Kýyamet kopacak deselerde anlamam
Tomurcuklarý açacak daha leylaklarýmýzýn
Bil ki ; mavili bahçelerinde bu kentin

Karlar yaðýyor kýlcal damarlarýma dek
Kuþlar þarký söylüyor makamsýz
Sen düþüyorsun aklýma, yaþamak býçak gibi !
Sensizlik kýrkikindilerce apansýz
Yokluðun yaðýyor içimdeki acýlara, örs- çekiç !
Zaman durmadan taþýyor anýlarý gözlerime
Her akþam ve her sabah bu þehirde

Gözlerini aradým çaresizce
Yaðarken baþýma bilmediðim taþlar
Sen uzak bir hücrede aðlardýn
Buluþamazdýk daðlar kadar olsada özlem
Susardý volkan sýcaklarý bile
Bir avuç kum gibi avuçlarýmda

Sana sensizliðimi nasýl anlatsam
Sen yoksun diye geceyi bilmiyor gözlerim
Ýçimde - tufan - dan sonra en acý
Fýrtýnalar koptu !
Nerede þimdi ; ellerin bendeyken
Dalardým acýmasýz gurbeti düþünürken
Ama yanýmdaydýn ya, gözlerinde görürdüm
Mutluluðun ýþýklarýný , bebek çýðlýklarýný ya
Ýþte benim mavi dünyam buydu

Þimdi karanlýklarý kuþanmýþsa zaman
Gece yarýlarý yerle gök arasý
Kapkara dallarda, tüm kuþlar suskun
Sokaklar kimsesiz
Sokak lambalarý fersiz
Yoksul çocuklar üþür
Ellerim üþür
Yüzümde ýslak tebessümler
Bekliyorum geri dönmeni

( Deprem þiirlerimden )
Günay Koçak

29. 10. 2024


Sosyal Medyada Paylaşın: