Yaşamak Ah Yaşamak

Deniz dalga dalga içime vururken,
Kayalar gibi direniyorum, ama ne fayda?
Her damlada biraz daha eriyor kalbim,
Yine de tutunuyorum, kýrýk bir dal gibi hayata.

Bir adým atsak, var mýyýz gerçekten?
Ya da biz miyiz o giden, geride kalan?
Þu sahil, yýllardýr görmediðim dost misali,
Anlatýr her þeyi sessizce, hiç sorulmamýþ gibi.

Düþüncelerime serin bir rüzgar dokunur,
Bir el gibi, usulca alnýma deðip geçer.
Ve iþte, yýldýzlar yine sessizliðe gömülür,
Gözlerimde anýlar, dilimde eski bir þarký var.

Yaþam denen þu gizem, ne kadar da ince,
Hangi renk gerçekte yaþamak, hangi ses?
Kendi gölgemde gizlenmiþ bir çocuk gibi,
Bir yaným hayalperest, bir yaným karanlýkta kalmýþ.

Býraksam mý kendimi dalgalarýn kollarýna,
Yoksa yine mi tutunmalýyým bilmediðim yarýna?
Gecenin içinde kaybolmuþ bir çýðlýk mýyým?
Yoksa hiç söylenmemiþ bir sözün gölgesi mi?

Aþk, o eskiden yaktýðý gibi yakmaz beni artýk,
Bir ateþ gibi deðil de, bir köz gibi yanar içimde.
Ne geçmiþin ihtirasý, ne geleceðin hüznü var,
Sadece varlýðýmýn ince, usul bir yankýsý kalmýþ.

Ve bir an gelir ki, yorgun düþer insan,
Ne acýyý, ne sevinci arar; sadece var olmayý.
Bu kadar kalabalýkken dünya, bunca ses, bunca iz,
Yine de en güzel, insanýn kendiyle baþ baþa kalmasý...

Bahadýr Hataylý/28.10.2024/00.45/Sancaktepe/ÝST
Sosyal Medyada Paylaşın: