BOŞLUKTAKİ BOŞLUKLAR

Ben ellerini tuttum,
Ellerimi tuttu sanýrken,
Ýçindeki boþluða düþmüþ, anlamsýzca yuvarlanýyordum...

Ve þu göðsümün ortasýnda saplý duran Özlem’in kim ve kime olduðunu bilmesem,
Neredeyse kurþun yedim sanacaktým...

Oysa hayat boþluk götürmüyordu ve
kalbimize sýðdýramadýðýmýz her þey,
burada kalýyordu...

Sevgisizlikten tüyleri didik didik edilmiþ alýcý kuþlarýn,
Derinlerine sirayet eden, tenlerindeki o koca, o koskoca delikler,
Kalplerinde açtýðý kocaman boþluklar ne ile ve ne þekilde kapanacaktý?!

Kimse bunu bilmiyordu!
Kimsenin buna verebilecek bir cevabý yoktu.

Çünkü gerçek manada sevmeye kimsenin gücü yetmiyordu.
Kimse bunu göze alamýyordu.

Ýçlerindeki kocaman boþluklarla, daha da, daha da derinlere gömülüyorlardý.
Haberleri yoktu!

Ýnsanlar boþlukta, boþluklarýyla birlikte gözlerimin önünden teker teker kayboluyordu...

Ve ben hayatýmda fark ettiðim her boþluðu bir ayin eþliðinde sonsuzluðu uðurluyordum...

Hoþça kalýn boþluklarýnda kendimi bulduðum,

Kendimi sevmeyi,
Her boþluðumu aþkla doldurmayý,
Sarmayý öðreten sevdalarým,

Hoþ çakalýn..! Hoþ çakalýn..! Hoþ çakalýn..!
Diyerek, varlýðý selamlýyordum...

Özlem SABA
www.ozlemsaba.com

Sosyal Medyada Paylaşın: