Son basamak

Uyusam kabuslar görüyorum,
Uyansam yaþamaktan korkuyorum.
Gecelerim karanlýktý zaten,
Ve, artýk gündüzlerim de...
Ýki ara bir derede,
Ürkek kuþlar gibi günü bitiriyorum.
Ömür derseniz, sanki hazreti törpü;
Ýki ileri bir geri,
Dön dolaþ hep ayný yerdeyim.
Yaþlý bir çýnar var, þu çýkmaz sokakta,
Belki birkaç asýrlýk...
Diyor ki bana, en güzeli yalnýzlýk.
Bir de olmasa ýssýz yüreðimde,
Çocuklarýn þu dayanýlmaz hasreti.

Yaþ atmýþa birkaç basamak kaldý,
Zihnimi ve bedenimi ýzdýraplar esir aldý.
Bu kadar basamaðý kim koydu?
Son basamaðý gözlerim arar oldu.

Gönlümü bana hiç sormayýn.
Zihnime, bedenime inat,
O hep delikanlý kalacakmýþ.
Yaþ atmýþ, yetmiþ, seksen...
O hiç yaþlanmayacakmýþ.
Gel etme gönül eyleme,
Bu nasýl arzu böyle.
Ne olur artýk yorma,
Hayata maðlup bedenimi...
Gönül mumu sen de sönersin birgün,
Yorgunluða esir düþersin her gün.
Beden yorgunluðuna hiç benzemezsin,
Alýp götürürsün son basamaðýna insaný,
O merdivenin.

Cahit Fýkýrkoca
24.10.2024, Ankara




Sosyal Medyada Paylaşın: