Tevhidin Eli
Bir avuç külden mi doðar diriliþ,
Bir parmak kalkar göðe, ses olur hepimiz.
Ne ateþ söndürür o alevi, ne toprak gizler direnci,
O, tevhide yükselen bir þehidin son sözü.
Küller arasýnda yanan bir inanç,
Ne zalim susturur ne korku sarsar,
O el, her þey biter derken kalkar,
Ve Allah’ýn ismiyle güneþi karþýlar...
Topraða karýþan beden,
Semaya yükselen bir niyet,
Bu bir çaðrýdýr yüreklerden,
Karanlýðý boðan bir aydýnlýk, bir hikmet...
Ýsrail’in demir elleri dokunur bedene,
Ama ruhu çoktan kanat açmýþ,
Bu parmak dimdik,
Hakký iþaret eder bitmeyen aþkla...
Bir kelimeyle vurur yere her zulmü,
Bir kelimeyle büyür umut,
La Ýlahe Ýllallah der o iþaret,
Ve tüm dünya duyar o þehadeti...
Sürer bu dava,
Zalim kýrar kýlýcýný bile bile,
Ama þehidin parmaðý,
Göðe kalkmýþ bir bayrak gibi durur...
Sen ey þehit,
Sadece bir ceset deðilsin,
Sadece bir isim, bir aný deðilsin,
Sen inancýn zaferini yazan kalemsin...
O parmak ki susmaz,
O el ki sonsuz bir daveti taþýr,
Yükselir gökyüzüne,
Her bakýþý Allah’ýn adýný fýsýldar...
Küllerle örtüldü belki bedenin,
Ama o alev, sönmedi asla,
Sonsuzluða yükselen bir sancak,
Her zerresi þehadet aþkýyla doludur...
Ey tevhidin elçisi,
Senin mücadelen bu dünyaya kazýnmýþ,
Ve biz biliriz,
O parmak asla yere inmez.
Þahadet Parmak Ýzinde Bir avuç toprak, bedeni sararken,
Eller semaya kalkmýþ, haykýrýr hâlâ,
Siyonist zulmün ortasýnda bir nur gibi,
Yükselir göðe, imanla dolu bu el...
Bu parmak, ah, ne çok þey anlatýr,
Bir þehidin aþký, Allah’a sadýk kalbi,
Gözyaþý dökse de ardýnda kalanlar,
O bir umut ýþýðýdýr, yürekleri daðlayan...
Kanlý topraklar üzerine düþen beden,
Bir bayrak olur, direnir ölüme inat,
Her darbeye, her zulme karþý,
Bu el, Allah’a uzanýr, hakikate þahittir...
Ne kurþun, ne ölüm sindirebilir onu,
Yüreðinde iman, gözlerinde cennet,
Ýsrail’in karanlýk gölgeleri arasýnda,
Þahadet gülü açar, kanla sulanýr toprak...
Her þehit bir çýnar gibi kök salar,
Kýrýlmadan, bükülmeden, eðilmeden,
Bu parmak, iþaret eder sonsuzluðu,
Bir umut, bir direniþ, bir aþk niþanesidir...
Gazze’den Kudüs’e Filistin’in her köþesine,
Direniþin ateþi yanar, bu ellerle yükselir,
Bu el, zafere susamýþ bir çýðlýk,
Þehadetin sevinciyle sevgiliye yürür...
Her parmak ucu, Allah’a doðru çevrili,
Bu bir ses, bu bir çaðrý, bu bir davet,
Zulme karþý inancýn, direniþin adý,
Þehitlerin duasý, semaya uzanýr gider...
Sen ki, þehadeti böyle si mgeledin,
Yaktýn kalbimize aþk ateþini,
Topraða düþen her damlanla,
Dünya bilir ki adalet bir gün gelir...
Ey direnen ruh, ey aþký canda taþýyan,
Senin bu parmaðýn, bir hakikat yolcusu,
Þehadet, hayatýn gerçek hediyesidir,
Ve o parmak, cenneti gösterir hedef bellidir...
Bahadýr Hataylý/24.10.2024/13.50/Namazgah/ÝST
Sosyal Medyada Paylaşın:
TİLHABEŞLİ FİLOZOF Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.