YA İNSAN OLURSUN YA DA İNSAN
Sistemde rastlantý diye bir þey yoktur!
Öyle olsa, hiçbir rastlantý bu kadar muhteþem olamazdý!
...
Düþünün bir!
Hayatlarýmýza giren kim kendi oluþumuza ayna olmadan öylesine çekip gitmiþtir ki!?!
Kapalý kapýlar ardýna sakladýðýmýz, sandýklara kilitlediðimiz, yok saydýðýmýz olaylar, duygular,
Küçümseyip görmezden geldiðimiz, sevdiðimiz, sevmediðimiz kiþiler hayat denilen bu yolculukta mutlak bir amaca hizmet için gönderilmiþtir bizlere.
Yaþadýðýmýz her ne ise, acý ya da tatlý bizim hayrýmýzadýr çünkü bizim insan olmak ve insanca yaþamak gibi bir sorumluluðumuz vardýr bu evrende.
Öyleyse olan biten her þeyi sevgiyle kabul edip, rehberlerimize gerekli ehemmiyeti göstererek, öðretmek istediði þeyleri acilen öðrenmek mecburiyetindeyiz.
Biz kaçtýkça, onlar bizleri kaçtýðýmýz þeylerle yüzleþtirmek için tekrar tekrar gelecektir çünkü.
Soru, ancak biz doðru cevabý bulduðumuzda/verdiðimizde bitecektir.
Bu hep böyle olmamýþ mýdýr ?!
Unutmayýn ki; evrende hiçbir þey kendi kaderine terkedilmiþ ve kendi baþýna hareket etmek durumunda deðildir...
Sistemin de kendine özgü bir matematiksel zekasý, ahengi vardýr.
Ve hiç kimse bu ahengi bozma yetkisine, gücüne sahip deðildir.
Kader dediðimiz þey ise; An’ da bizim tercihlerimizle gerçekleþmektedir.
Sistemin; ’ya adam olursun, ya adam olursun diye bir kuralý da vardýr!
Olmamakta ýsrar edersek, bizi dýþýna atacak gücü ve yöntemleri de!
Lütfen bir bakýn etrafýnýza!
’Her kim eliyle yaptýðýnýn sonucunu yaþamadan göçüp gidebilmiþtir ki bu diyardan!?’
Su testisi hep su yolunda kýrýlmamýþ mýdýr?!?
Sistemde zaman da yoktur! Baþlangýcý ve sonu olmayan bir süreci zamana sýðdýramazsýnýz.
Her ’an’ birbirinin devamý olarak kendini yaratmaktadýr!
Buradan bakacak olursak: Ölüm bir son olmadýðý gibi, bir baþlangýç da deðildir!
Ölüm bizlerin bu boyutta aldýðý negatif ya da pozitif deðerler doðrultusunda baþka bir boyuta yaþamýný devam ettirmesi demektir!
Ýþte bu yüzdendir ki; kaçtýðýmýz her ne ise,
Þehirler, evler, kiþiler, geçmiþ, gelecek...
Yaþadýðýmýz An’dan kaçýyoruz biz!
Kendini var ettiðimiz An’dan.
Bildiðimiz tek gerçeklik biz isek, ki o da muallaktýr, dolayýsýyla kaçtýðýmýz þey yine ’kendimiz’ deðil miyiz!?
Peki nereye kadar kaçmak?
Nereye kadar kaçacaðýz kendimizden ve yaptýklarýmýzýn sonucundan?
Akýl saydýðýmýz kurnazlýklar, zan’lar bizi o uçurumun kýyýsýna getirene kadar mý?
Mutlak yaratýcý perde kapandý
"Kalem yazdý, mürekkep kurudu" diyene kadar mý?
Hadi kaçtýk diyelim, insan olmadan sistem peþimizi býrakacak mý?
Hiç sanmam!
Nereden mi biliyorum?!
Tabii ki kendimden!
Sistemdeki zekayý fark edip, inkar etmeden, kýzmadan, yargýlamadan sadece anlamaya çalýþarak kendine gelen kendimden...
Özlem SABA
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.