madem ki varýz...
öyleyse bilmeliyiz.
sükutun kutlu eli deðince elimize
hevesin bin bir rengine müptela hayatlarýmýz
yüreklerimizde bin bir arzu
akýp giden zamanýn her renginden
ayrý desenlerin alnýmýza nasýl çizildiðini bilmeliyiz
sonsuzluðun kokusunu almakta zorlanýyor dimaðlarýmýz
boþ hayaller gibi savruk gönüller
kumlara çizdiðimiz emellere dair resimler
fýrtýnalara uðramakta
hakikatin hayale
gerçeðin masala nasýl döndüðünü bilmeliyiz
hep bir arzu içimizde
hep bir ihtiras
saldýrmakta isteklerimiz dört bir yana
batýl tasavvurlarýn aðýna düþmekteyiz
bu ne vahþi çaðdýr böyle
duygularýmýzý sersefil eyleyen
bu ne zamandýr ki
gül fidanlarý kýrýk
nicedir gülistanlarýn nasýl harap olduðunu bilmeliyiz
ýslýk çalarak oluþturmaya çalýþtýklarý o bayat rüzgara
ne zaman yenildik
hiçbir zaman aþikar olaný küçük göremezsin
okuyan adamýn satýr satýr heyecanýyla aynýydý
cennet zeytinleri
baðrýna bastýðý evladýný
son nefesini vermesin diye
dua olmaya koþan annelerin
omuzlarýmýzda nasýl aðladýðýný bilmeliyiz
hani insanlýðýn ümidi olacaktýk
ne oldu bize
iliþkilerimiz sanallaþtý
sevgilerimiz yapaylaþtý
davranýþlarýmýz sahiciliðini yitirdi
sözün deðerini yitirdik
güç tutkusu çizdi yollarýmýzý
billur sular gibi akan insanlýðýn
fýtratýna tortularýn nasýl bulaþtýðýný bilmeliyiz
gelin görün ki
ümidimizi de hoyratça tükettik
hayatýmýza hakim olan yapaylýklarý
dilimizin kirletilmesine göz yumduk
öyle ya
eðer zulüm bir þeyi ona ait olmayan yere koymaksa
insanýn sahte ilahlara gönlünde nasýl yer verdiðini bilmeliyiz
zulmün en hakikisi deðil midir
zulüm haksýzlýk etmek demekse
en büyük zulüm
insanýn kendisini yaratan Rabbine nankörlük etmesi deðil midir
Rabbinin hakkýný baþkasýna vermesi deðil midir
cehennem mahþerinde kanat çýrpýyor çocuklar
dünya ýþýklarýna gözlerini kapatýyorlar
biz burada deðil miydik o zamanlar
o vakitlerde kimsenin yanýnda deðil miydik
sahipsiz bir yerde
ýssýzdýk
habersizdik öyle mi
kucaðýmýz bu yüzden boþ
irili ufaklý sevimsiz düþünceleri dolaþtýrýp durduk
dudaklarýmýza
sesimiz bu yüzden yok
biz bu yüzden yok gibiyiz
yokluklarýn kenarýnda bir dünya
öylece çoðaltýyor kendini
öylece büyüyor ve sonra kayboluyor
küçük denecek yaþta ne varsa yürüyor içimize
cýlýz sesiyle
tenhada kalmýþ bir kalbe iyice yerleþiyor
sinemiz de nasýl derin yaralar açtýðýný bilmeliyiz
redfer