KUZGUNDERE'DE ÇOCUK OLMAK

HpER ZAMAN YAÞAMAKTAN GURUR DUYDUÐUM NAMI DÝÐER KUZGUNDERE’DE GEÇEN ÇOCUKLUÐUM. KUZGUNDERE TRABZON’UN VAROÞ BÝR MAHALLESÝ ZAFER MAHALLESÝ. AMA NEDENSE HEP KUZGUNDERE ÝSMÝYLE ANILDI. ÞÝMDÝ DURUYORMU DÝYE SORARSANIZ, MAALESEF KENTSEL DÖNÜÞÜMLE YOK EDÝL

KUZGUNDERE’DE ÇOCUK OLMAK

Ne çocuk oldum,
Ne de çocukluðumu yaþadým,
Hiç oyuncaðým da olmadý,
Kitaplarýmý cicili kaðýtlarla kaplamadým.

Çantamý da süt torbasýndan yaptým,
Ayakkabým naylondu,
Sonra iskarpin oldu,
Öyle sevindim ki anlatamam.

Utancýmdan mahalleye giremedim,
Çocukluk iþte..
Herkes bana bakýyor sandým,
Hele o Yavrukurt özlemi yok mu?
Ezikliðini hep içimde hissettim.

Fukaraydýk üstelik sekiz nüfustuk,
Bir babamýn aylýðýna bakardýk,
Rahmetli babam, adam gibi adamdý,
Adýný sorarsanýz Recep ustaydý,
Heybetli mi heybetli, üstelik uzunda boylu,
Bakýþýndan korkardýk,
Bakýnca da ödümüz kopardý.

Ya mahallemizin komþularý,
Hangisini sayayým yazmasam,
Diðeri gücenir mi?
Kazým Aga bakkaldý, mahallemizin bakkalý,
Kaç kuruþla gittiysem, hep istediðimi verdi,
Ya Ruþen amca sayýlý þoförlerden,
Sabahlarý bizleri okula býrakýrdý.

Bir Zela teyze vardý komþumuz,
Ara sýra çaðýrýr kurabiye verirdi,
Tufan amca mahalle muhtarý,
Arabalara takýlmayýn derdi,
Tatlý sert güleç yüzlüydü,
Dediysek de çatýnca kaþlarýný,
Harbiden ödümüz kopardý,
Tufan amca adalet timsaliydi.

Kuzgundere’nin býçkýnlarý vardý,
Hangisini saysam hepsi de,
Adam gibi adamdý,
Cemal Abi kahvesi vardý,
En yakýn can dostumdu,
Yeri gelince acaip racon keserdi.

Kör Hasan en sevdiðim insandý,
Balýkçý Tayar gönlü bol güzeldi,
Duymadým bir kalp kýrdýðýný,
Hamdi abi kafayý bulunca,
Sohbetine doyum olmazdý.

Çolak Temel, altýn diþ Cevat,
Birde Ölmez Ýbrahim efendi mi efendi,
Aso Ýbrahim çocukluk arkadaþýmdý,
Gencebay Nuri þarkýyý gönülden okurdu.

Can dostum Azmi, Þerif, muhtar Temel, Rahmetli Ömer,
Bakkal Cevat, Metin, Gezdi Ýlyas, Kesik Sali,
Abim Salih, Berat abi, muhtar Metin, Mustafa, yoktu kötü insan mahallede,
Hepsi de çok güzel insanlardý.

Kuzgundere bu raconu biz keserdik,
Büyükler sever, küçükler saygý duyardý,
Ne mahalle idi arkadaþ, birbirimizi çok severdik,
Ýnsanlýk, komþuluk, dostluk hepsi burda vardý,
Bir daha doðsam yine orda yaþardým.

Ne güzel maçlar birlikte yapardýk,
Topumuz da kaðýttan toptandý,
Gara Salim iyi çalým atardý,
Arkamdan yetiþir topu benden kapardý.

Ünal’da ondan alýr, topu da gol yapardý.
Topu sokakta, çomaðý tarlada,
Her türlü oyunun kralýný yazardýk,
Ya misket; onuda çamurda oynardýk,

Misketten elimin üstü nasýr tutardý,
Öðretmenimiz kontrol edince,
Bizi birazcýkta okþardý,
Kýzmazdýk asla öðretmenimize,
Çünkü bizleri çok çok severdi.

Ne oyuncaklar yapardýk;
Makaradan araba, bilyeden kay kay,
Kale dibine çýkar ta aþaðý kayardýk,
Birinci olunca da acaip caka satardýk.

Huyum kurusun benim elimde deðil,
Hiç sonuncu olmadým bir kere eðil,
Üç kerede üçüncü hiç fena deðil,
Ne güzeldi deðil mi arkadaþ?

Ýstedim hiç bitmesin,
Çamurda da oynasak,
Mutlu olduðumuz kesin,
Hayatta acýmasýz hiç bakmadý yaþýma,
Elinden geldiðince, neler geldi baþýma.
Hayat da bize bir görev biçip geçti,
Ne kendime kýzdým, ne de ona gücendim.

Sadece biçtiði rolü oynamaya çalýþtýk,
Söylenecek son sözde, hep mutlu olduk,
Yoksulduk, fakirdik ama dosttuk,
Galiba mutlu yaþamayý baþardýk.

Babür Ali Yaþar
1977/Kuzgundere
Sosyal Medyada Paylaşın: