Biliyorum yaralýsýn ey gönlüm. Düþündükçe yoruluyorsun. Sýzlýyorsun derinden derinden. Kanýyorsun için için... O ise; Çaðýrsanda duymuyor iþte sesini. Sarmýyor yaraný.. Anlamýyor halini..
Biliyorum dertlisin ey deli gönlüm. Bir berduþ gibi dolanýrsýn avare avare Açmýþ bedeninde bir deðil binbir yare Yoktur, bilirim Yoktur ondan baþka sana çare.. Kafeste kuþ misali çýrpýnýrsýn Ama nafile kýrmýþ hayýrsýz kanadýný.. Bir biri ardýna hançerlemiþ gönül evini Talan eylemiþ haneni Çalmýþ hayallerini, çalmýþ neþeni.
Bilirim kurumuþ mor sümbüllü baðýn. Çizik çizik her yanýn Çekilmiþ kanýn, solmuþ benzin Gülmedi hiç yüzün. Sana bahar yok, heranýn hüzün Tek tek döküldü yapraðýn... Kuþlar göç eylemiþ dalýnda... Bir sahra ortasýnda kalmýþ gibisin Çorak topraklarda susuz kalmýþ Çatlak çatlak dudaðýn. Hiç kurumadý yanaðýn Ýþte geldin bak... Bura son duraðýn. 18.10.24
Sosyal Medyada Paylaşın:
KÖKSAL-40 Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.