Hazan Rüzgarı

Bir sabah baktým, gökyüzü solmuþ,
Toprak suskun, sararmýþ yapraklar düþüyor,
Sükunetin koynunda, hüzün yüklü rüzgar,
Dalgalanýyor sessizce, kýrýk bir ah yankýsý var...

Mevsim sonbahar, zamanýn aðýr adýmlarý,
Narýn rengi artýk karanlýða karýþýyor;
Keder dolu bir ezgi doluyor dudaklarýma,
Ve o eski türküler, fýsýldýyor içimde;

Ayaz dokunmuþ dallara, sessizlik örtüsü,
Kýþýn soðuk nefesi yaklaþýrken ürpertiyor,
Bazen sessizlik, en gür ses olur kalpte,
Bir mýrýltý baþlar, hüznün derinlerinde yankýlanýr;

Geçmiþin izleri sararmýþ toprakta,
Her adýmda hatýralar, gölge gibi peþimde;
Sonsuz bir döngüde, mevsimlerin vedasý,
Kalbimde ince bir sýzý, veda etmeyen bir acý;

Bir kuþ misali süzülür zaman,
Rüzgarýn esintisiyle yitip giden anýlar,
Uzaklarda bir yerlerde kaybolurken,
Kahýr deðil mi bu, hazanýn bize sunduðu?

Her bir solgun yaprak, bir hikaye taþýr,
Ve her nefes, suskunluðun derinliklerine karýþýr.
Gün gelir, unutulur belki tüm yaþananlar,
Ama dudaklarda kalan mýrýltý, hep kalýr;

Kýþýn soðuk adýmý, kapýda beklerken,
Güzün kollarýnda hüzünle dolu kalbim.
Ayva sararmýþ, nar kýzarmýþ deðil artýk,
Zamanýn acýmasýz elleri, bize hep ayný þarkýyý mýrýldanýr;

Bir sonbahar türküsü, dilimde yarým kalmýþ,
Mevsimlerin kavgasýnda kaybolmuþ bir ezgi,
Ve ben yine yürürken bu yolda sessizce,
Hep ayný hüzünle baþlar içimde bir türkü...

Bahadýr Hataylý/18.10.2024/16.45/Namazgah/ÝST
Sosyal Medyada Paylaşın: