Kimsesizdim artık

Beþiðimde anamýn, ninnileriyle uyurken
Gönül zemzemdi zaten
Anam; sema Güneþim
Uykusuzdu, her gece baþucumda beklerken
Yýldýzýydým
En güzel yar, analardýr diyar.

Kimsesiz deðildim, çocukluðum mahallemde geçerken
Gökyüzü bulutsuzdu, düþlerim ise gerçek
Oltaya gelen balýk, berrak suya salýk
Tabiat bana ayna
Pýnar gibi akar þair gibi çoþardýk
Kuzularsa arkadaþ.

Ve büyüdük nefsimizle beraber
Görünen yüzlere inanamadýk
Vay Babo!
Ne maskelerdi görünen, gerçeðini süpüren
Sevgileri kuruttuk batak çekti bizi
Büyüdük de kirletti bu dünya.

Gariplerin otaðý
Mazlumlarýn ortaðý
Çocuklarýn gönül þahý
Derviþlerin sultaný
Perde çekilince araya, kirlenince gönül
Kimsesizlerin kimsesi ne kadar duyar seni

Sevgisizdik, unuttuk Sevgiliyi
Sema sisden perde, Turkuaz’a yetimdik
Büyüdük de kirlendi dünya
Ýsyanýn ayak sesleri
Kara bulutlar bombasýný býraktý
Affet Sevgili
Kimsesizdim artýk.


Sosyal Medyada Paylaşın: