SON GÜN

TOPRAÐA KAPANIP, SAATLERCE AÐLAMAK ÝSTÝYORUM BEN!

Baþýma her ’kötü bir þey’ geldiðinde bundan daha beteri ne olabilir ki derdim kendi kendime...

Fakat her defasýnda hayat beterin bir daha beteri vardýr diye göstermekten geri kalmadý bana...

-Artýk demiyorum öyle!

...
Öyle zamanlarýmda kendimi rahatlatmak için önce karþýyý suçlardým.
Sonra tüm sorumluluðu kendim alýr, kendimi yer bitirirdim!

Çünkü akýl bir süre sonra kendi varlýðýný korumak için acýyý ötelemeye çalýþýyormuþ...
Öyle diyor uzmanlar...

Ancak derinlerde bir yerlerde biliyorsunuz
anlýyorsunuz ki, her þey tamamen bizim suçumuz olmasa da bizimle alakalý.

Eðer ben deðiþmezsem, biz deðiþmezsek, düþünme ve davranýþ biçimimizi deðiþtirmezsek hiçbir þey ne dua, ne de kendiliðinden deðiþmeyecekmiþ. Çünkü aklýný kullanmayana ve ahlaký zayýf olana Tanrý da yardým etmezmiþ. Bunu gerek ben, gerek çevremdekiler çok acý tecrübelerle ezber ettik.

Þimdi herkes en azýndan bir dakikalýðýna külahýný önüne indirsin, bayraklar yarýya çekilsin, kayýplarýmýza saygý ve özür duruþunda bulunulsun ve biz nerede yanlýþ yaptýk, neye, kime, neden yetiþemedik, nerede eksik ve yetersiz kaldýk diye düþünsün.

Bu bizim önce onlara(þehitlerimize) sonra kendimize vicdani ve insani sorumluluðumuzdur...

Ve bir daha ayný ihmallere göz yummayacaðýmýza, namuslu, ahlaklý, vicdanlý birer insan olacaðýmýza, iþ ve iþleyiþ ahlâkýna baðlý kalacaðýmýza namusumuz ve þerefimiz üzerine yemin etmeliyiz...

Çünkü belli ki bu felaketler dünya durdukça hiç bitmeyecek ancak biz bazý þeyleri farklý düþünebilir, farklý yapabilirsek kayýplarýmýzý en aza indirmenin bir yolunu bulabiliriz belki...

Zira o insanlýk kýrýntýsý azýcýk içimizde varsa, kaldýysa biz böyle yapmayý, düþünmeyi hepimize borçluyuz...
Zorundayýz....

Özlem SABA
Sosyal Medyada Paylaşın: