yokluðunda kelimelerin caný çekildi alfabedeki hiç bir harf yan yana gelip anlamlý bir cümle oluþturmadý sessizliðe büründü albümler renkleri soldu kaðýtlarýn mürekkebi bitti kalemlerin þarkýlar sustu.
cýlýz kalemim kasvetli ortamýn içinde dolanýp dururken mýzrak gibi saplanýp kaldý boþluða
içim acýdý Bir kez daha anladým sana ne kadar çok alýþmýþým Bir yaným yok gibi hissettim eksikliðini ve sensiz ne çok yarýmmýþým.
sensizken önce gözlerimi yitirdim kimseye bakmadým bakamadým sana baktýðým gibi içten