Koyup Gittin Beni Şiirle
Yaðmur yaðýyordu bir eylül günü,
Küstün, koyup gittin beni þiirle.
Rüzgâra kapýlýp dönmedin geri
Estin, koyup gittin beni þiirle.
Çözümsüz bir yýðýn, zor bilmeceyle,
Sonsuza uzanan bir düþünceyle
Teselli verseydin sözle, heceyle
Sustun, koyup gittin beni þiirle.
Ne yazmayý bildin ne de kelâmý,
Gurbet miydi yolun yoksa sýla mý?
Vefasýz, çok gördün bir tek selâmý
Kestin, koyup gittin beni þiirle.
Gönül yakýnlarda, göz uzaklarda,
Duman da tütmüyor bak ocaklarda.
Resimdin, tabloydun sen sokaklarda
Süstün, koyup gittin beni þiirle.
Yazarken gelmiþti senden bu veda,
Olmadý bu gidiþ, böyle elveda.
Hýçkýrýklar tuttu, çýkmýyor seda
Sestin, koyup gittin beni þiirle.
Giderken derdini döktün üstüme,
Çok aðýr bir yükü yýktýn üstüme.
Daðlarda sis gibi çöktün üstüme
Bastýn, koyup gittin beni þiirle.
Esin miydi adýn yoksa ilham mý?
Bu bendeki kuþku muydu evham mý?
Boynuna ip takýp sen bu adamý
Astýn, koyup gittin beni þiirle.
16.10.2024/Konya
Sosyal Medyada Paylaşın:
Tayyar YILDIRIM Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.