SALINCAKLAR

Onlarýn, kimseleri vardý
Yuvalarý
O yuvanýn içinde
Sýmsýcak sarýlýþlarý

Mis gibi reçel korkardý koridorlarý
Damaða yapýþan çileksi tatlarý
Lavantalý çarþaflarý...

Bir de bahçeleri vardý!

Behçelerinde;
Salkým söðüt aðaçlarý
Altýnda
Bir o yana
Bir bu yana koþuþturan çocukluklarý

Aðaçlarýnda, iki ucu baðlý bir halat vardý
Ortasýnda bir minder
Gidip geliyorlardý
Geçmiþ ve geleceðin gölgesinde
Yaðmalanmamýþtý hayatlarý

Ýki gün üstüste, görmemiþtim hiç aðladýklarýný
Taranýrken bile, hiç yolunmamýþtý saçlarý
Ve tekmelenmemiþti hiç onurlarý

Ne zaman ayaklarý tökezlese
Tutunuyorlardý geçmiþe
Sarýlarak geçmiþteki öpüþlere,
Koþulsuz sevgilere...

Býrak dizlerinin parçalanmasýný
Kanamýyordu, burunlarý bile...

Ben ise;
Oturmuþ bir merdivende
Dün ve bugünün
Kaçýncý basamakta baþlayýp bittiðini bile
henüz bilmeden
Bir ileri, bir geri
Kendimi sallýyordum

Kucaðýmda
Kimseye düþmesin diye sýmsýký tuttuðum
Avuç avuç gözyaþlarý
Bir de cigara yakýyordum,
kaybolmuþ çocukluðumun üstüne

Ýçimde kendi kendime kurduðum
Gýcýrtýsý hiç susmayan salýncaklarda...

Özlem SABA
Sosyal Medyada Paylaşın: