ÇARKÇI BAŞI

Daha dün gibi
Zývanadan çýkmýþ duygularýn
Ve söz geçirilememiþ heveslerin
Kör ettiði maðaralarda
Gündüzün perileri
Gecenin cinlerini sayardýk...

Ne kadar delirirse delirsin
Kalbini elinden hiç düþürmeyen
Kentine deðil,
Kendine büyüyen bir meczup gibi

Mevsimlik aþklar biriktirip
Kýþlýk ödünler hazýrlardýk...

Kendi yaðmurlarýmýzda dolaþýp
Kendi yanýþýmýzda ýsýnýrdýk durmadan...

Okutmaya gücü yetmeyen babalarýn çocuklarýný
Devlet alýrdý kendine...

Kimi kaybolurdu sahiden
Kiminin de çalýnýrdý ruhlarý,
Bilmem hangi karanlýk meclislerde...

Evde kalanlar ise evine büyür
Yada on beþinde satýlýrdý baþka bir eve...

Kaderini sevmeyen anneler ise
Ýlk oðlunu sýrtlan
En cýlýz kýz çocuðunu kurban seçerdi kendine...

Sade kaderleri deðil
Kederleri de benzesin diye birbirine...

Daha dün gibi...
Sanki hiç doðurulmamýþ
Doðmuþ olsalar bile, sahiplenilmemiþ
Kayýp çocuklar gibi
Telaþlarýmýzla yarýþýr
Umutlarýmýzla oynardýk oyuncak diye...

Aslýnda, gerçek bir annedir
Bir bebeðin gerçek sahibi

Belki de ondandýr
Bebeklerimizi bile biz dikerdik
Sahiplenmeyi öðrenelim diye...

Paralý sevinçlerimiz olmadý bizlerin hiç
Ne varsa ikinci eldi
iþportadan düþme...

Duygular bile...

Bilmem kaç kiþilik bir hanede
Bir öncekini sevmekten
Yorgun düþerdi sevgimiz de...

Fakat yine de sýmsýký sarýlmýþtýk geleceðe
Sarýlacak bir þeyler bulurduk hep kendimize

Toplu iðne baþý kadar görünse de ýþýk
Ýnanmýþtýk aydýnlýk günlere

Bir paþanýn potin sesleri mireng
Sözleri mihenk olmuþtu kalbimize

"Ey Türk gençliði..."

Yoksa boþuna tutmadýk biz o nöbetleri
Boþuna aðlamadýk karanlýk dehlizlerde

Sandallar yapýp göz yaþlarýmýz üstüne
Hayal etmedik kendimizi, masmavi denizlerde

Hani derler ya;
Sözü yerinde kullanmak lazým diye
Zamaný da yerinde kullanmak lazýmmýþ iþte

Bunca yýl göz yummak çok fazlaydý bence de
Geleceðimizi, umutlarýmýzý, heveslerimizi,
Tutunduðumuz ne varsa, iyi, güzel, doðruluk adýna
Onlarý bile bizden çalan, bir karanlýk Hain’e...

Özlem SABA
Sosyal Medyada Paylaşın: