Ketum...

Zambaklar gönlü fýrtýnayla dokunur esmasýnda
Velvele gibi bir an gelip geçer
Dökülmüþ yapraklarýn kuytusunda göçümesiyle
Neye gariptir gülmek bu zamanda
Kimin silüeti sendeki izi gah ar iken
Kimin þarküteri bendeki gah bar ý
Bir þaraba vurulayým da
Küfre düþen gafletin aðacýndaki ruhun mecaline
Genzi sarkýk bir bedduaya
Bir i mge bulamýyor sanki dilimdeki sancýlar
Gaipten bir þarký sevilmek içûn

Muþtusunda seni bilen diller
Mecnun olmaz mý ey yaren

Soðuk bir gýpta için deðer mi köz olmaya
Basiretimin bereketinde
Keramet midir beni mis gibi vakitlere götüren
Hicran ile suratýmda eksik bir ýþýk için
Vicdanýnda söz ile baðlýyarak cürmune

Ah!
Utanan aþkýn kül eylemisse ahiretimin ketum kalmýþ kalbine
Bir uçurum gibidir taþ baðýrdý vaveylân
Huzurun boþluðunda bir vehim iken sýr ile
Sana kar kalmaz sevdalar
Bulutlar þemse vurgunken gözlerde
Gözlerim akit ile mevt i aþkýnda deyn kalýr

Bir güvercine ayaklarý haritasý sürgün ile
Gömleði dugmesiz
Nar ý aþkýnda bükülmüþ bir mizan sessizliðinde
Vahim ile ölmek neydi sahi
Vicdana küs bakýþlarla
Bir bâki sýlayla gonulgahinda
Ebrarý kanatsýz býrakan
Esrarýmda yarým yarým bir türküde seni anmak içûn nakýþlarla...
Çakýl taþlarýna üfle diye bir fala
Vurgunken cehennemin üþüyen gaibinde

Kapýna sýðan bir vahdet i vucûtken
baðýþlayan yutkunan akl ý esrarýmda
Feri inen bir gözden arlaninca yani
Bir çiçek gibi Firuzende
Kurumuþ yangýn gibi

Eseleyen bir kalbi yudumlarken bahar ý yanýk/
Þirke vurgun olmamak diye
Tanrý ;
anadan ûryan gibi
bir ilimlen kendini tanýtýrken
dagda bir fýndýk aðacý
Derede gülmüþ bir taþ olaydým sana

Gezgin i mgeler...

Sosyal Medyada Paylaşın: