Zıtların Aynasında

Sesler yankýlanýr, birbirine karýþýr,
Sevinçle hüzün, bir perdeye yansýr,
Birinin çýðlýðý, öbürünün kahkahasý,
Hayat bu, zýtlarýn yarýþtýðý bir sahne;

Güvercin kanat çýrpar, göðe yükselirken,
Acýyý mý anlatýr, yoksa bir neþe mi?
Yýkýlmýþ aðaç dallarýnda sessizce,
Gözyaþý mý döker, yoksa þarký mý söyler?

Yeryüzünde dolaþýrken aðýr adýmlarla,
Kim bilir kimlerin kemiklerine basarýz?
Geçmiþin tozlarý yükselir her adýmda,
Bir zamanlar yürüdüðümüz yollar,
Belki de bir mezar taþýndan ibarettir;

Gökyüzüne bak, yollarý açýlmamýþ,
Topraða basmadan yürü korkmuyorsan eðer,
Göçmüþ nesiller, solmuþ birer aný,
Gülümseyen yüzler ve hýçkýran aðýtlar,
Hepsi birlikte gömülmüþ toprakta;

Dünyanýn çalkantýsý bitmek bilmez,
Ve ne tuhaf ki onu arzulayan her gün coþar,
Yaþamýn sancýsý büyür durmaksýzýn,
Ölüm ise bir anda kavrar insaný,
Sessiz bir aðýtla son bulur her nefes:

Doðum anýnda dökülen sevinç gözyaþlarý,
Ölüm anýnda hissedilen tek bir acýya denk,
Hayatýn matematiði garip, çözmesi güç,
Zýtlarýn denklemi, her gün yeniden yazýlýr;

Bak iþte, ruhsuz bir þeyden yaratýlan,
Koca bir evrenin þaþkýnlýðýna sebep,
Zýtlarýn hüküm sürdüðü bu diyar,
Hayretten hayrete düþürür uyanan aklý;

Her þey birbirinin aynasýdýr burada,
Bir yanýyla yaþam, diðer yanýyla ölüm,
Bir yanýyla neþe, diðer yanýyla yas,
Ve insan, bu kalabalýðýn ortasýnda,
Zýtlarýn aynasýnda kendi suretini arar;

Bahadýr Hataylý/13.10.2024/23.10/Sancaktepe/ÝST
Sosyal Medyada Paylaşın: