söylenemeyenler

Aþk Öldü

Islaktý gözlerim... hüznünü bulutlara yükleyip, gecesine kavuþamayan gündüzün, hüznünü yaðdýrdýðý gibi yaðýyordu gözlerimden anlamsýz yaþlar..

Anlamsýzlýk taa içimdeydi benim.. Seninle sensizliðin olduðu yerde...

sen þimdi kiminlesin bilmem ama ben hep seninleyim..

Gidiþin ölümdü... Yüzyýl oldu sanki gidiþin,
ardýndan bakarken þimdiki gibi ýslaktý kirpiklerim. .

Gittin... belki de hiç gelmemiþtin, ben gelmiþ olmaný ümit ettim. Bu ümitle yaþattým asýrlardýr
içimde yaþayan hayalden ibaret sevdamý...

Kaçýþlarýna gizlenen sen deðildin belki de tüm korkaklýðýmla bendim senden kaçmaya çalýþan..

Dað gibi hüzünlerden arta kalan yýllanmýþ þarap tadýndaki sevdanla yüzleþtim sonunda sevgili..
Senin için çok þey olmaya çalýþtým.. ve sonunda hiçbir þeyin oldum..

Seni sevmek saflýðýn doruk noktasýndaki buðulu bir hüzündü ruhuma dolan.. seni sevmek seni özgür býrakmaya razý olmaktý..

Gittin... önce sýcaklýðýn çekildi tenimden.. sonra nefesin gitti yüzümden..
Arkasý dayanýlmaz bir soðuktu her gece beni uykumda bile titreten..
Tek bir söz bekledim senden.
Geldim demeni bekledim..
Ama sen rüyalarýmda bile söylemedin..
Beni bir söze hasret ettin..

Ben, sana ne söyleyebildim ki bunca zamandýr? ..

Yaðmur býrakmadan geçen bulutlar gibiydi zihnimdeki düþünceler;
dilime düþmeyen, sözcüklere dönüþmeyen! ..
Ben, sana ne söyleyebildim ki bunca zamandýr? ..

Her zaman fazla oldu söyleyemediklerim, söyleyebildiklerimden! ..
Her zaman; bir bilinmez lisandaki çözülmez þiirleri koklayýp, hissettirmeye çalýþtým sana...
Her zaman biraz daha zaman kolladým seslenmek için sana, ve her zaman hayýflandým;
Ben, sana ne söyleyebildim ki bunca zamandýr? ..

Kendi karanlýðýnda; güneþe görünmek için karar veren bir tohum gibiydin...
Zordu çýkmak gömüldüðün yerden;

ve ben, güzelleþiyordum seni düþündüðümde!..
Kendi karanlýðýnda; güneþe görünmeye karar verip yeþillerini giyen bir tohum gibiydin...

Boyutlarý deðiþiyordu hayatýnýn...
Yani, deðiþtiren sendin boyutlarýný hayatýnýn; büyüyordun, geliþiyordun, geniþliyordun. ..
Söyleyebildiklerimden çoktu her zaman, söyleyemediklerim;iþte bu yüzden kelimelerimin arasý açýlýyordu!..

Sýðdýramadýðým her duygu; iki kelimemin arasýndaki boþlukta gizli...
O yüzden, yazdýkça parmaklarým
ve iþte yine o yüzden söyledikçe dilim de!..
Toparlayamýyorum zihnimi...
Seni özlüyor, ve özledikçe;
sesnsiz olamýyorum
Ýçimdesin!
düþsel bi yangýndayým
belkide hiç olmadým senin için
ve sen
uyandýn bu hayalden yanýna bi baþkasýný aldýn yeniden
ben bittim senin o an yüreginden
ama ben bitiremedim sana olan sevgimi yüregimden...

Sosyal Medyada Paylaşın: