sonbaharýnda ekimi yaþayan kalbini
hüzünle daðladýn mý hiç
hüzün ki su ve ateþtir ýlgým salgým
gülünü de gülistanýný da
ýrmaðý ve lalesini de
ateþ ve suya döndürür
hani ateþe deðince bir su
bakýlýr ya niceliðine ýrmak mýdýr
veya yaðmur mu
yaðmurlu havanýn yangýný büyük olur ya hani
hani serpintiler ateþi besler ya
bardak bardak boþalýr ya bir su
söner ya alevler
yaðmur yaðmur serpilince çoðalýr ya hani
hüzün ki kalpte baþlayan bir yanýþtýr
elbet onu söndürmek için
gayrete gelir göz pýnarlarý yaðmur yaðmur
ve yazýk ki ýrmak olamadýkça
yalnýzca içindeki yangýný çoðaltýr
kalbi yandýkça aðlayanýn
kentler tutuþturacak yangýnlar çoðaltmakta
turfa yüreðinde
yazýk ki baþkalarý habersizdir alevlerden
onlar Allah’tan baþka bir þey düþünmezler
ne kadar uðraþýrsa uðraþsýn güney rüzgarlarý
sevdiðimin ayak izlerini yok etmeye
nafiledir biliyorum
benden yanadýr kuzeyden esen yel
inadýna güneyin
deli poyrazlarý içimde üryan
mor bulutlarý ellerimle baðlayacaðým
durun ve susun
görürsünüz
kar ceylanlarýnýn hüznünü
çöl kumlarýnda
yamaçlarýnda daðlarýn
kök boyasý nakýþlarda bir duvar
yarýsý silinmiþ bir resim
ayrýlýk sabahýnda yüklerini alýp
gittiler
göçüp gittiler birer birer
ahbap, dost, yaran
mekke de hurma aðacýyým sanki, gölgesiz
ve siz
süslü püslü urbalar içinde
cadde cadde yürürsünüz
beni böyle görürsünüz
ne bilsinler ki
bilemezler ki
çarem, dermaným, þifam
gözyaþýmda gizlidir
ne bilsinler ki
bilemezler ki
kalbim bulutlarla sözlüdür
yer yer silinip giden
bu izlerin yanýnda
çöl kumlarýnda
hiranýn gölgesinde
düþünürsünüz
diyeceðim þu ki
gizliden gizliye halime bakýp
boþuna gülüþürsünüz
hey ki hey
gönül hey
redfer