MEŞK DEFTERİ

bir mineyken daha,
gözbebeklerine yazýldý o gülün kederi...
…
ilahi bir hattat,
bir bezm-i tarab edasý yükselirken yerden göðe,
fýrçasý, diviti
her ne kaldýysa ellerinde üzgün sonbaharýn,
yere düþürüyordu,
meþk defterini...

sanki onun yerine,
þu dalýnda yorulmuþ,
solgun yapraklar boyuyordu sarýya her yeri...

eyy sonbahar!
hüzünlü ayrýlýklarýn bilgesi,
sebebim sonbahar,

-baþkalarý için de söyleyeceðin olsun,
ben hüznünden aldým nasibimi,
alacaðým kadar .

keder denilen þey,
uçsuz bucaksýz dehlizlerde þimdi!
yüreðinde gülün,
kendi canýna batarken dikeni...

gece ayazý soyarken yapraklarýný bir bir,
soluktu benzi...
kalbi..!

aklý ilk ve son ’kez soyunduðu o yerde’ gülün þimdi.
içine düþerken yeteneksiz bir þair çaresizliði,
eðer gücü yetseydi bir kez,
beyazlar giyinir,
aþk kýzýlýna boyardý yarda yüreðini...

kýraðý da vursa köküne ne çýkar?
bir kez üþümeye görsün,
o kara, bahtý kara güller misali ayrýlýklar dalýna,
’ekim’ zamaný bile olsa,
titrer insanýn içi...

Özlem SABA
Sosyal Medyada Paylaşın: