kör bir adamým tanrýsýz bir yaðmura küsmüþ her adýmýmda biraz daha eksilenim þehrin arka sokaklarýnda yüzümde baþkalarýnýn gözleriyle unutulmuþ keder kimsenin bilmediði bir sokakta bir aynanýn dibinde küflenmiþ bir acýnýn tortusunu içiyorum
bana sormayýn hangi gece kollarýmda öldü diye hepsinin adýný unuttum baþ harflerini tanrýya saklamýþ kadýnlar geçti hayatýmdan o kadýnlar ki, saçlarýnda hiç kimseye ait olmayan rüzgarlar elleriyle topraðý öpüp kalkan
ben ne bir sevgiyi sevdim ne bir günaha taptým ama içimde karanlýk bir yangýn, her kelimede diri her hecede biraz daha yýkýlan
beni öldüren sen deðilsin güzelim beni öldüren bu þehir beni öldüren, göðsümde uyuyan kibir ve her sabah mezarýmda uyanmak ölümü yaþamaktan daha çok özleyen ve bir dua etmeyi unutturan bu hayat
bu bir veda deðil ama sessizliðe en yakýn sesim gidiyorum ardýmda býraktýðým her þey serseri bir þiir gibi belki beni anlamazsýn ama unutma herkes bir kez ölmeyi hak ed
Sosyal Medyada Paylaşın:
CaNMaYBuL Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.