Nefes alamýyordun belki Belki almak istemiyordun çabucak ölmek için...
Zamansýzdý Ve sýzýydý karþýna çýkýþým...
Korktuðun sayfalarý çevirmezdin, okuduðun kitaplarda... Her paragraf, bir býçak gibi saplanýrdý düþüncelerine... Virgülse, çengelini takýp sallandýrýrdý düþlerini yer çekimsiz göðe...
Kirpiklerin her dolduðunda gözyaþýyla Karanlýk þehirleri sel alýp götürürdü mutlaka Sen seçerdin þehirlerini En Ahh’ý bol olanýný, en çok yürek yutanýný...
Karalardýn güneþi kaleminle En küçük bir ýþýk huzmesi kalmasýn diye... Umutsuzluðunla örerdin duvarlarýný kendine Ve Her "Yeter!.." dediðinde Umutla kýrýlýrdý o duvarlar yerle bir içine...
"Ellerin kandý bilirim..."
Þimdi mutlu son dilerdim bu þiire, Rapunzel saçlarýný uzatsýn prensine, Pamuk prenses o elmayý hiç ýsýrmasýn, kalsýn sevdiðine, Ýsterdim Jezabel, çok isterdim...
"Ama"
Sen yüreðinde baþkalarýna yataklýk ederken, Bu öykü, yaðmurlarla bitti bi(r) gece.....
Gökay Birkan SUCAKLI ’ Alen Jezabel’e Mektuplar
Sosyal Medyada Paylaşın:
Alen Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.