Asil Yalnızlığım

Sen miydin o, karanlýðýn sessizliðinde,
Kör gölgelerde açtýðýmýz paslý gözler,
Dilimizde eski bir türkü yanký yaparken,
Salonlarda dans eden gösteriþ meraklýlarý,
Çabam seni yalnýzlýklardan kurtarmaktý,
Ellerimde patlamamýþ bir deste gülle;

Belki de bir çiçekti bu, beni büyüten,
Beni bir sokak çiçeði gibi yeþerten,
Yalnýzlýðým, benim soðuk prensesim,
Ne kadar düþeriz, o kadar özgür oluruz,
Rezil olmak, kurtuluþun anahtarý,
Düþmüþ kalabalýklardan uzaklaþmak;

Karanlýkta kaybolmuþ yüzlerin gölgeleri,
Þehrin sokaklarý, birer hayalet misali,
Her köþe baþýnda beliren anýlar,
Kimi zaman bir gülümseme, kimi zaman bir hüzün,
Ama ben, bu labirentte kaybolmuþ bir yudumum,
Yalnýzlýðýn derinliklerinde, yüzmeye çabalayan;

Düþlerimde açan karanlýk bahçeler,
Bir umut ýþýðý, kaybolan günlerden,
Saklý kalmýþ cümleler, dilimde yankýlanýrken,
Hayatýn monotonluðunda kaybolmuþ bir parýltý,
Ve ben, yalnýzlýðýmýn kalp atýþlarýyla,
Her sarsýntýda yeniden doðan bir düþ;

Yüreðimde bir yangýn var hala,
Yanýnda sen olmadan da yanýyor,
Zaman geçse de, anýlar hiç silinmiyor,
Her köþede senin sesin yankýlanýyor,
Duvardaki resimlerin peþinden koþuyorum;

Gözlerin, bir umudu kör karanlýkta aramak gibi,
O anki suskunluk, bir romanýn en acý sayfasý,
Ama ben hâlâ seni arýyorum,
Yalnýzlýðýmýn gözbebeklerinde,
Ve o paslý kapýlar ardýnda,
Bir gül açacak yine,
Belki de bir gün seni getirecek;

Bahadýr Hataylý/08.10.2024/17.00/Namazgah/ÝST
Sosyal Medyada Paylaşın: