IĞDIR'A VEDA
Ýçimde garip bir hüzünle indiðim bu þehre,
Ben bilinmezlik dedim,
Baþkalarý ne derse!?
Elbet vardý onun da sevgilileri,
Koynunda raks eden, kýr çiçekleri…
Derken yaz bitti, sonbahar bitti, kýþ geldi.
Bu bilinmezlik þehrinde beyaza büründü bütün doða.
Sanki içinde tek bir kir, pas, barýndýrmayacaðým dercesine,
temizliyordu kendisini toprak ana…
Gökyüzüyle yeryüzünün müthiþ bir buluþmasýydý bu.
Ben beyazý hiç bu denli parlak görmemiþtim.
Çakallarla, kurtlarýn birbiriyle nasýl oynaþabileceðini,
Ben bu þehirde öðrendim.
Eðer sizin de yolunuz bir gün Iðdýr’a düþerse,
Leyleklere benden selam söyleyin…
Derken, kýþ bitti bahar geldi hoþ geldi.
Güneþin ilk ýþýklarý yaklaþýrken bu kente,
Kar kristallerini yalayýp geçen ýþýk,
Ve arkasýndaAðrý daðýnýn heybetli cüssesi.
Benim dumanýmý, karýmý eritemezsin dercesine,
Meydan okuyordu sanki dört mevsime…
Kýþ geçmiþ kime ne, bahar gelmiþ kime ne,
Heyyy koca dað, bahar gelmiþ sana ne?
Sen dört mevsim karlarýn, ev sahibisin…
Ve sen Iðdýr, ve sen!
Týpký çevrendeki amansýz kýþa inat,
Çiçek boyunu býkmadan uzatan bir kardelen çiçeði gibiydin,
Sen baharýn müjdecisi,
Sen nevruzun kalbiydin.
Dalýndan elmasýný,
Aðacýndan kaysýsýný,
Kozasýndan pamuðunu,
Tarlasýndan pazýsýný toplamaya kýyamadýðým,
Otaðýndan kuzusunu,
Tuzluca’dan balýðýný
Sofrasýndan boz baþýný yemeye doyamadýðým,
Iðdýr ovasý…
Sen, ben barýþým, ben tüm halklarýn kardeþliðiyim dercesine,
Bir yýlan gibi koynunda kývrýlan Aras nehrinle,
Büyük denizlere yelken açan, büyülü bir diyarsýn Iðdýr.
Sen týpký benim gibi dalýna konan göçmen kuþlarýn,
Vatanýydýn Iðdýr.
Ne hazin þey sana veda etmek…
Garip bir hüzünle indiðim bu þehirden,
Gözlerimde yaþlarla ayrýldým,
Arkamda dans eden Azeri kýzlarý ,
Kafkas kurtlarý,
Sanki bir þölen eþliðinde,
Yine gel!
Bu þehirde bu dans,
Bu þarký hiç bitmeyecek dercesine
beni uðurlarken,
Sen vedalarýn en güzeliydin Iðdýr…
Özlem SABA
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.