Bu kin, bu intikam neden? Bir gözyaþý daha dökülmeden, Bu katliam neden? Bir çocuk gülümsemeden, Karanlýklar içinde yankýlanýyor.
GAZZE’nin topraklarýnda, Yalnýzca toz ve kan, Kimi zaman hayaller, Kimi zaman hüzünle dolu. Geceleri, yýldýzlar bile susar, Çýðlýklar duvarlarda yankýlanýr.
BEYRUT sokaklarýnda, Kýrýk dökük anýlar, Bir zamanlar hayat dolu, Þimdi hüzün kokar. Ýnsanlar neden soykýrýma uðruyor, Hayat neden bu kadar aðýr?
LÜBNAN’ýn kalbinde, Kayýp bir savaþ, Her köþede bir acý, Her adýmda bir korku, Ve biz neden seyirciyiz?
Düþlerimize karanlýk çökerken, Gözlerimizde bir umut, Ama neden bu umudu, Bir baþka kin için harcýyoruz?
Dillerimizde kelimeler, Ama yüreklerimizde korku, Bu kin , bu SOYKIRIM neden? Bu canilik neden?
Sonsuz bir döngüde, Ýnsanýn düþmaný kim, Birbirimizi unuttuk mu? Savaþlar, yýkýmlar, Bir gün bitecek mi?
Sorular havada asýlý kalýrken, Cevapsýz kalan her bir gün, Ýnsaný insana düþman eden bu kin, Son bulacak mý, bu VAHÞET?
HÜZÜN GEMÝSÝ
Sosyal Medyada Paylaşın:
nejat hoca Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.