ZAMANIN İÇİNDEN

ylardýr kapýnýn eþiðindeyim.
bir teki içerde, bir teki dýþarda kunduramýn.
zamaný durmuþ, göçmekte olan bir kelebeðin
vakitle müjdeleniþini bekleyiþi gibi,
öylece bekliyorum…

-gözlerim bir noktaya iliþti sonra,
yelkovan sürekli akrebi es geçiyordu!

demek zaman da hep böyle ilerliyordu,
güçlü olan, zayýfýn gücünü yokluðuyla sýnýyordu!
peki sevginin gücü neye göre ölçülüyordu?
aðýr aksak ilerleyen akrep,
son sözü hep o söylemiyor muydu,

-dilimde eski bir þarký vardý,
neydi o?

‘’biliyorum artýk, çok geç diyeceksin,
aþkýmý bilsen de dudak bükeceksin.
…
gözyaþlarým da, demek hepsi boþmuþ,
zavallý kalbim, hep boþuna koþmuþ.’’
anlamadýn , anlatamadým, anlamamýþsýn Aþk(mý)ý sen.
/…!
Sosyal Medyada Paylaşın: