hiç bu kadar çaresiz ve kimsesiz hissetmemiþtim . içimde yarattýðým benin dýþýnda kimseyle uyuþmuyor ruhum. sessiz bir yalnýzlýðýn içine hapsolmuþçasýna, göz gözü görmüyor karanlýðýmda...
burnuma sadece küf kokuyor! yýllarca rafta unutulmuþ nemli çamaþýrlar gibi, gün geçtikçe çürüyorum.
keþke demeyeceðim, ama yine de. yinesi de yok...
sanýrým tüm maviler griye çalýyor. ve grinin keþkesi mavi, günden günde soluyor…
gözlerim; nemini de, ferini de kaybediyor. hangi acý kutsayabilir ki onlarý þimdi, iki damla yaþ ile…
sanki bir dönemecin en kývrým yerindeyim. bahanem yok.. bu neyin bedeli, hangi günahýn bedeli bu diyemeden,
aklýmda anlamsýz sorular yýðýný ve soruyor içerdeki; -neyi niye kaybettiðini dahi bilmeyenin yok olmak deðil miydi cezasý?
ruhum esir... ruhum yýlgýn... boþuna sevmiþim bunca yýl sizi bu sevmek sevmek deðil, tükenmenin ta kendisi...
Sosyal Medyada Paylaşın:
Özlem_SABA Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.