Ben kimsesizliði kalabalýklar arasýnda buldum Avuç içlerinde ise yalnýzlýðý Ceplerimde cehennemden çaldýðým alev taþlarý Dilimde tüm küskünlüðüm ile yýkanmýþ bir melodi Mezarýmý kazýp içine de ilk karanfili ben attým Çünkü içimde yaþamaya deðecek hiçbir þey kalmamýþtý
Kusurlarýmýn rengiyle boyadým duvarlarýmý Kusurlarým çiçek açtýkça duvarlarým daha da çok karardý Güneþin kem gözlerine ihtiyacým kalmamýþtý Ardýmda býrakmak zorunda kaldýðým onca güzel þeyin mükafatý gibi Karanlýkta görebilmeyi bana bahþetmiþti tanrý
Oysa Gidebilirdim biliyordum -biliyor muydum- Ayaklarýma çok önceden kodlanmýþ içgüdülerime uysaydým Yok saymasaydým onlarý Baþým bulutlara deðmeden önce anlardým gerçekleri
Ey azrail Her geliþin hep böyle erken mi
Hayat yenilgiler geçidi gibiydi hep Payýma düþen sadece buymuþ gibi Utandým yenilgilerimden Utanç öyle büyüdü ki içimde Uyandým bitmez sandýðým düþümden Uyandýðým yerde bir mezar -kendi ellerimle kýzdýðým- Girdim o mezara yuvarlandým kendi içimdeki tümsekten Hiç hoþuma gitmedi bu acý Baþtan yazdým her þeyi Gurur duyduðum galibiyetler yarattým kendime Ýþte Ýlk meydan okuma böyle doðdu Bahaneleri býrakýp ruhum yaratýcýlýða soyundu
Kutsal bir güce kavuþmuþ þýmarýk bir ölümlüydüm Arýndým kendimden Arýndýrdým kendimi beni ben yapan her bir þeyden Ýçimde tutunacak hiçbir þey kalmayana kadar soyundum Ýlk çýplak kalýþýmdý bu benim Ýlk defa hislerden bahsedemeyecek kadar hissizdim Damarýmda dolaþan güce aþýktým artýk Geri dönemeyecek kadar da kibirli Zýtlýklarým uyumun kendisinden geliyordu Kaosum dinginlikten Bir tek zamanda yolculuk edemedim ama Onu durdurabildiðimi kalbime düþen ilk alev parçasýyla çoktan keþfetmiþtim zaten
Bir an-ý Binlerce seneye böldüm Her bir seneyi milyonlarca saniyeyle çarptým Varlýðýn anlamýný kaybedeceði kadar büyük bir karanlýk yaratýp Kendimi o boþluða býraktým Düþtüðüm yerde kaným dahi akmadý Caným yoktu ki artýk kanayacak Kanayýp da caným mý yanacaktý
Bu yeni durumun adýný bile koyamadým Mutlu muydum onu da bilemezdim ki Hislerimin bir anlamý olmadýðý bir yerdeydim Özleme dair Ya da umuda Ya da nefrete dair hiçbir þeyin anlamý olmadýðý Her þeyin baþladýðý ve bittiði o yerde hapis kalmýþtým sanki
Öyle hýzlý olmuþtu ki kendimden düþmem Bir adýmlýk mesafede yitirmiþtim her þeyi Oysa Sadece yürüyordum Ya da sadece yürümeyi düþünürken Bir mezar görmüþtüm üzerinde adým yazýlý Ýçine girdim usulca Dilimden dökülen son sözler küskünlükle yýkanmýþ bir þarkýydý Sonrasý Sonrasý diye bir þey bir daha asla olmadý
y...
Sosyal Medyada Paylaşın:
black_sky Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.