Yakýnlarýn en uzaðýydýn sen Gözlerinin önünde eriyip biterken Görmek aklýnýn ucundan bile geçmedi.
Vurdumduymaz gözlerle bakýyordun Hayata dair neyim varsa toplayýp giderken Gidiþlerimi bile bir gün fark edemedin. Herkes gördü, sen görmedin !
Hüzünlerin en unutulmazýydýn sen Zaman geçse de sen geçmek bilmedin Gözyaþlarýmla suladým hep seni Ýçimde hüzünlerini büyüttüm ben Sen büyüdükçe ben yok oldum
Bu ne ilk ne de sondu
Ama bir gün son bulmasý umuduyla
Kim bilir kaç kez daha yok oldum
Sakýn ola öðrenme sen
Umursamazlýk gözlüklerini sakýn çýkarma
Hiçbir þey anýmsatmasýn hüzünlerimi sana;
Ne bir yaðmur, ne bir rüzgar ne de bir karanlýk.
Aklýna gelmeyeyim hiçbir zaman
Sendeki yokluðum hiç doðmasýn
Beni hiçbir zaman bilme
Hiç var olamadým sende,
Öldüðümü de bilme!
Sosyal Medyada Paylaşın:
Oğuzhan Ateş Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.